las o poranku

las o poranku
kukanie kukułki
przerywa ciszę

Odgłosy natury

raźnym krokiem

zmierzam ku zachodzącemy słońcu

chłonąc odgłosy natury

ciuchutkie jak szept

szemranie strumienia

przeskakującego ochoczo

z kamienia na kamień

z głazu na głaz

szum drzew

wyniosłych niczym wieże

skłaniających gałęzie

pod dotykiem wiatru

echo postukiwania

pracowitego dzięcioła

dobiegające z głębi

tajemniczego i mrocznego lasu

cykanie świerszczy

na ukwieconej i wonnej

podobnej do ogrodu łące

i chrzęszczenie drobnego żwirku

na ścieżce

porośniętej ziołami i ustrojonej mchem

wiosna w pełni

wiosna w pełni
rabata przy stawie
żółta od bratków

Wiosna

z płatkami kwiatów wiśni

we włosach

i bukiecikiem fiołków

przemierzam ścieżki wiosny

pyszne ogrody

z kielichami wyniosłych tulipanów

i wdzięcznymi niezapominajkami

wonne od bzu i konwalii

sady w bieli

rwące oczy

delikatnymi kwiatami

jabłoni i grusz

o subtelnym aromacie

zielone łąki

usłane świeżą trawą

niczym puszystym dywanem

żyzne pola

dumne z kiełkujących zbóż

i ziemniaków

wychylających pędy z ziemi

w upartym dążeniu ku słońcu

majestatyczne lasy

i przydrożne zagajniki

witające zielenią liści

i radosnym śpiewem ptaków

odgłosy burzy

odgłosy burzy
echo krzyku wilgi
na skraju lasu

Barwy natury

zamknięte powieki

pomagają widzieć

oczyma duszy

kolory natury

bujną zieleń

wiosny

rozścielającą się

jak dywan

po lasach łąkach ogrodach

ledwie śnieg stopnieje

żywy błękit

bezchmurnego letniego nieba

łączącego się na horyzoncie

z bezmiarem morza

gorące złoto

jesiennych liści

sfruwających lekko

niczym ptaki

z drzew i krzewów

chłodną biel

zimy

rozesłaną po polach

i lśniącą w słońcu

na gałęziach sosen

aromat z wiatrem

aromat z wiatrem
słońce przez gałęzie
muska konwalie

Kres miłości

od dawna

nie łowiłeś mych spojrzeń

nie pieściłeś mej  dłoni

nie całowałeś upojnie

zimny

obcy

nieobecny duchem

trwałeś obok

gdy miłość konała

odszedłeś nagle

pozostawiając

samotność

bolesną jak jątrząca się rana

i żal

kiełkujący w świecie

pełnym goryczy i wspomnień

Radość

przybyła

stąpając lekkim tanecznym krokiem

malując świat

we wszystkie barwy tęczy

rozjaśniając twarz

unosząc kąciki ust w uśmiechu

i tylko łzy

jak diamenty

lśniące w kącikach oczu

przypominają

o smutku czającym się w mroku

kwitnący sad

kwitnący sad
w koronie jabłoni
gniazdo wróbla

Smutek

Pojawił się nagle

szarym woalem

przysłonił świat

radość skradając się chyłkiem

umknęła w mrok

uśmiech spełzł z warg

i tylko ślady gorzkich łez

pozostały na twarzy

róż tulipanów

róż tulipanów
trzmiel w kielichu
zbiera pyłek

Majowy wieczór

rechot żab

wywabia mnie z domu

mgła

zatrzymuje  w progu

wracam

zabierając z sobą słodki zapach bzów

Krzak bzu

krzak bzu
ślimak na liściu
kąpie się w rosie

Bez

wczesną wiosną

budzi się do życia

strojąc koronkę nagich gałęzi

w maleńkie jak kropelki pączuszki

zniechęcony chłodem

przysypia pod kołderką z resztek śniegu

czekając na ciepło

z czasem

ponaglany słońcem

wybucha

gąszczem żywozielonych listków

i kwiatami radującymi zmysły

pełnymi zwieszającymi się niczym winne grona

ciężkimi kiściami

i delikatnymi jak gwiazdki

o pięknej woni

wciąż przyciąga kusi i wabi

wiosną pszczoły spragnione nektaru

latem wszystkich złaknionych cienia

jesienią i zimą wdzięczne wróbelki

chętne posmakować nasion

grusza w bieli

grusza w bieli
pszczoły na płatkach
spijają nektar

kwiaty mleczu

kwiaty mleczu
dziewczynka z warkoczem
wije wianek

Wiśnia

wiosną

obsypana czarownym kwieciem

roniącym delikatne

jak skrzydła ważki płatki

pod najlżejszym dotykiem wiatru

latem

ubrana w pąsowe owoce

zwieszające się z gałązek

niczym wdzięczne kolczyki

jesienią

omotana nitkami babiego lata

tracąca stopniowo

pomalowane na złoto

szeleszczące z cicha liście

zimą

drzemiąca w ciszy

opuszczonego sadu

pod pierzynką z szadzi