***

cierpienie

dopada nagle

drąży ciało kaleczy duszę

wykrzyczałam je

tłum zafalował przeszedł obok

obojętny czasem wrogi

nie ukoił

dotknęłam ran Jezusa

i pojęłam że uleczy tylko

wieczność

stara brzoza

jeszcze wczoraj

szumiała opowieści

tuliła do serca ptasie gniazda

latam koiła cieniem

jesienią szeptała

sypiąc złotem

lata trwała niewzruszona

delikatność sławiąc i potęgę

dziś zawalidrogą okrzyknięta

dała głowy

pod toporem

widzisz

młode wróble

patrzą martwymi oczami w niebo

odeszły wraz z nią

pozostały wspomnienia i żal

Dojrzałość i ty

 z pierwszym oddechem

wstąpiłam na drogę zwaną życiem

dołączyłeś na półmetku

zapachniała nam

młodość namiętność grzech

dojrzałość nie obiecuje

wieczności

chłodzi zmysły zniewala

odchodzimy dłoń w dłoni

 bez grzechu

i tylko deszcz pada

spływając kroplami po  ustach

jak łzy

wiosna tuż

zima przemija wiosna blisko
odchodzi w dal mroźne powietrze
radosny ptak wesołe psisko
ślady śniegu wnet wiatr zetrze

krokus przy płocie chyli czoło
bazie puchate słońce świeci
jest mi już teraz bardzo wesoło
cieszą się starcy śmieją dzieci

jak tu nie kochać czasu wiosny
bryza lekka pachnące kwiaty
jutro napisze wiersz radosny
bo czas już nastał przebogaty

***

odszedłeś nagle

miłość przebrzmiała

ostatnie takty

wykrzyczałam w przestrzeń

jutro pogrążyło się w ciemności

strząsam z rzęs pożegnanie

smutek i samotność

splatam w warkocz

odrętwiała

spadam w nicość

nic już nie czuję

tylko przerażenie

że przyszłość  nie wypisze

naszych imion obok siebie

Miniatury

kobieta(miniatury)

to namiętna to zimna

zmienna jak pogoda

potrafi delikatnością czarować

i fascynować dzikością

cała ona kobieta

kobieta to tajemnica

jest jak kosmos niezbadana

to kusi to odpycha

co czuje

nie wie nikt nawet ona

to uśmiech to szloch

emocje ustępują jedna drugiej

ulotne jak sen

a ona wciąż dotyka

to nieba to piekła

powiedz

Powiedz

jestem inna

trochę dzika  niepokorna

chodzę własnymi ścieżkami

jak kot

stronię od obłudy zbędnych słów

obawiam się

złych spojrzeń

poniżenia  bylejakości 

i drwin rzuconych prosto w twarz

wczoraj

odwracałam się plecami do gwaru

na złość odpowiadałam złością

lub milczałam gdy nie warto

dziś

samotność maluje moje dni

obojętność kąsa znienacka

cisza tarmosi umysł

czasem myśl wzlatuje wierszem

czasem składa się w opowieść

powiedz czy

żałować będę

piękna współistnienia miłości

i ciepłych kojących słów