jesienna nostalgia/akrostych/

 

nadchodzi jesień pachnąca deszczem

otulona

smutnym szarym welonem dusza

tęskni za słońcem i lazurem nieba

alabastrowe strzępki porannej mgły

lekkością suną w dal

gładzę miękką chustę otulającą mi ramiona

i cieszy mnie ciepło rozgadanego pieca

astry i marcinki tracą wdzięk

jeż zasnął w stercie opadłych liści

efemeryczne jasne  momenty nie dodają energii

senne dni tłumią w zalążku iskierki radości

i nasączają myśli marzeniami o lecie

emocje nie pomagają żyć

nostalgia kłóci się z melancholią o miejsce w sercu

niecierpliwie czekam na wiosnę

a smutek trwa i buduje szańce

 

stopy

 

 

nie obrażaj się

na swoje stopy

są filarem

początkiem i końcem

przygody drogą do celu

kropla przejrzystej wody

lśni na nich

jak łza za minionym

nie obrażaj się

na swoje stopy

nawet gdy zamiast tańca

zaczną myśleć o pożegnaniu

 

Wargi

 

nie zaniedbuj

swoich warg

one przyjmują

miłość i pieszczotę

chwalą i ganią

są jak płatki róży

oczekujące w zachwycie

na pocałunki letniego słońca

nie zaniedbuj swoich ust

otwórz się na dobro

wtedy zanucą

w takt serca

 

Boże

 

dotykam myśli o tobie

na dnie pokornego serca

sięgam głębiej

i wypływa zwątpienie

czasem niemoc krzywda

ty ponoć nie karzesz a doświadczasz

jak to jest

że czasem chcę krzyczeć i złorzeczyć

zazdrościć innym

łatwiejszej drogi

tego że stąpają po kwiatach

nie po cierniach

czy pokusy krzyż tu

oznaczają ulgę i zbawienie

czy cuchną otchłanią

 

jesienne smutki/akrostych/

 

jesień nadchodzi z oranżem i złotem

eleganckim szkarłatem liści i fioletem wrzosów

senne dżdżyste dni później

i smętne falujące mgłą poranki tłumią wolę

emocje bombardują myśli smutkiem

nasiąkam nostalgią a melancholia

niestrudzenie nęka duszę niechętnie zamotaną w szarość

efemeryczne chwile radości nie przynoszą ukojenia

dni pozbawione słońca tkają welon niemocy i tragizmu

nie pachną szczęściem

i jak tu nie tęsknić za wiosną

 

moje jesienie

 

tamtej jesieni

winobluszcz przy drzwiach

pachniał miłością

zadrżałam gdy zapukał do okna

to wtedy skradłeś mi pierwszy pocałunek

kapiący fioletem wrzos

był świadkiem chwil intymności

a marcinki zazdrościły błękitu

twoim oczom

pamiętam

lśniące kasztany tulące się do stóp i wiewiórkę umykającą

rdzawą smugą

jaka będzie ta jesień

rozmarzona natchniona słodyczą godna wspomnień

czy pełna smutku i rozterek

 

Sekrety z pamiętnika

 

 

wymarzyłam cię tamtej jesieni

gdy natura grała ciepłymi barwami

a samotność plamiła czernią karty pamiętnika

wtedy śniłam odkryłam sentymentalne sekrety

wywlekałam z zakamarków cichych myśli

brałam w dłonie przytulałam

to co tkwiło w duszy potrzeby tęsknoty

pisałam i pisałam o tobie

o twoich włosach

pachnących wiatrem z nad wrzosowiska

i o oczach o barwie kasztanów z ciepłymi figlikami

i o tym co we wnętrzu co przyciąga zniewala

opisywałam wspólne wieczory

przy kominku

i spacery o mglistym poranku

jak to jest gdy marzenia się spełniają

czy to się spełni

czy pozostanie w sercu i pamiętniku

 

 

Droga do Boga

 

w upojeniu zaparłam się Boga

znalazłam nicość cuchnącą otchłanią

serce zakute w stal

kąsało zamiast kochać

złość pokryła sadzą wszystko co dobre

czułość oddanie współczucie

pokaleczona dusza trwała w cierpieniu

śniąc o świetle

i tylko czasem snuła opowieści

o krainie łagodności i szeptem odmawiała modlitwę

zapragnęłam wrócić marzyć czuć

odnaleźć drogę do nieba

i stał się cud

podążam nią wabiona miłością

a Bóg już wyciąga do mnie ramiona

 

***

 

 

na firmamencie bezszelestnej nocy

zawisła chwila

brzemienna w rozkosz

rozpływamy się niespiesznie

moment po momencie bez zbędnych słów

oddycham tobą

rozedrgana spijam jęki

z kącika głodnych nabrzmiałych warg

oddech parzy

wczepiam się we włosy pachnące ekstazą

spazm i odpływam w drżenie bez końca

za chwilę w ciszy

zapłoniemy od nowa

za chwilę

 

być kotem

 

 

warto istnieniem raz mruczeć słodko

raz syczeć wściekłością tygrysa prychać

i spadać miękko na cztery łapy

gdy upadek tchnie trwogą

warto się skradać cichcem

jak koszmarny sen

tkwienie przy mysiej dziurze

nieruchomo na wzór statuy wykutej w kamieniu

też nie zachęca

chyba pozostanę sobą

ludzka skóra tak niedoskonała ma zalety

choć nie jest miękka jak futro kota

 

czy

na strunach cichej nocy

gra wiatr pachnący jesienią

pierwszy chłodny wieczór

szept pieca

wkradasz się w moje myśli

ubrana w zapach twoich włosów

wspominam zarys sylwetki oczy gesty

znów szukam warg chłonę wyznania

powiedz

czy pielęgnujesz to co było

tęsknisz

czy jutro zastanie nasze

splecione dłonie

pasje

kocham pisać

poszukiwać w myślach słów

składać je w  kunsztownie w wersy

pachnące liryką

i układać je obok siebie w szeregu znaczeń

snuć opowieści opisywać kłócić się w dialogach

biec szybką akcją to zwalniać

wzruszać budzić grozę

kocham też farby

chwytam pędzle i pozwalam im sunąć miękko

tak by obrazy przejrzały się w duszy

by ja poruszyły uwiodły

czasem wybieram ołówki

i każę im utrwalić

rysy twarzy każdy grymas zmarszczkę

i ten blask w oczach lub smutek

zależny od tego co gra w sercu

czasem

mgła

jesienny poranek

składa w ofierze noc struchlałą od chłodu

senna cisza spija subtelną biel

z pól i ogrodów

z zachwytem żegluję

w tajemniczych oparach

to snujących się muślinowym welonem

to strzępkami czepiających się traw

słońce już pieści horyzont

i wyciąga złociste ramiona

by rozpleść mleczne warkocze pachnące rosą

pamiętasz

lato odpłynęło z westchnieniem

ścigam wspomnieniem

te chwile gdy smakowałam ciszę

 wśród beskidzkich szczytów

gdy łowiłam z zachwytem

ustrojone w szmaragd jodły i potężny obalony świerk

gdy chłonęłam zapach dziurawca kapiącego złotem

szelest traw

i wszystkie barwy natury

czerwone rumieńce maków fioletowe sukienki dzwonków

pamiętasz

rdzawe plamy na skórze salamandry

całującej promienie słońca na kamieniu

i pstrągi igrające z cieniem w potoku

wspominam…

być zającem

czy warto skokami

gonić wiatr

a kicanie jest przyjemne

nie cierpną nogi nie bolą stopy

a uszy

tak długie uszy

nie bywają zawadą

chyba ciążą

a zimą  tęsknią za szalikiem

och nie

a może driadą

śnić szmaragdowo

i tańczyć wśród liści

nie też nie

może jednak nie będę tęsknić

za inną skórą  przytulę swoje istnienie

i odetchnę tym co bliskie

może…

Schyłek lata/strofa saficka/

nie szkoda lata gdy jesień już kroczy

tka fioletowe kobierce wrzosowisk

niesie maślaki borowiki rydze

dostatku to czas

a może w sadzie kosze jabłek zerwiesz

może orzechy w dłonie ci już wskoczą

patrz na kasztany już śmieją się w trawie

dostatku to czas

już jarzębina korale zawiesza

mgielne poranki rześkością czarują

w ogrodach zbiory porządkują grządki

dostatku to czas

jeszcze liść złoty nie ma towarzyszy

astry barwami malują rabaty

ale spiżarnia już wzdycha od dobra

dostatku to czas

lubię

lubię mgielne poranki

pachnące deszczem i mokrą sierścią psa

lubię gdy dokładasz do kominka

gdy ciepło liże twoje dłonie a po twarzy pełgają cienie

gdy parzysz herbatę z cynamonem albo kawę

i gdy przynosisz bukiet marcinków

pamiętasz pierwszą wspólną jesień

grę uczuć wzruszenia zachwyty

i wrzosowisko wzbierające fioletem

przynieś mi proszę szal

otulę ramiona

i wydziergam kolejne wspomnienia

na progu jesieni

Czekam na jesień

strojną w pelerynę z mgieł

pachnącą kasztanami jarzębiną i deszczem

podziwiam

ciepłe barwy liści

szeptem flirtujących z wiatrem

zrudziałe trawy

i babie lato srebrem tulące się do traw i zarośli

i malowane fioletem wrzosowisko

lubię

nostalgię rześkie poranki na wsi

gdy cisza koi zmysły

i wieczory przy kominku

gdy półsenny kot na kolanach snuje opowieści

i  wspomnienia napływające falami