deszcz jesienny/strofa saficka/

wychodzę na dwór by jesień przywitać

powietrze chłodne studzi mi ramiona

deszcz stuka w szyby woda szumi w rynnach

magiczna chwila

ruda wiewiórka lśniący kasztan toczy

mokre nawłocie ciążą ku kałuży

jeszcze słońce blade zza chmur wyjrzy czasem

mgła już odpływa

do domu wracam ciepły koc mnie wzywa

wilgotne włosy suszę przy kominku

nostalgia w duszy smutek trapi serce

deszcz ciągle pada

obojętność

nie ma już we mnie uczuć

jest tylko obojętność

ona nie obiecuje rozkoszy i uniesienia

ani nie karci

wykułam z niej oręż

dotykam winnych i niewinnych

czy chcesz cierpieć

wybierz sam

dobro i zło

nie zawsze krzyczą

po przeciwnej stronie

czasem dobro bramowane złem

głaszcze to serce któremu sprzyja

krzywdząc inne jakby przy okazji

czasem  zło kąpie się w słońcu

a mordercy się uśmiechają

dobro i zło

 kroczą w jednym szeregu

to brodzą w świetle to w mroku

a anioły i złoczyńcy

podają sobie dłonie

poezja

pisząc odkładam na bok

niepotrzebne frazy

te które gniotą kaleczą rytm

przytulam za to niespokojne myśli

one się tłoczą a czasem wirują

jak roje motyli

 są sednem

dotykam słów uczuć

to nie szkodzi że czasem bolą

potrafię je oswoić narzucić im jarzmo

jeszcze jedna metafora i kolejna

a wiersz wynurza się z kipieli niebytu

i lśni delikatnym blaskiem

mgła

natchniona jesień

przybywa z rześkimi porankami

przesyconymi wilgocią i nostalgią

rozkłada biały welon

na moczarach i nad wrzosowiskiem

mgła lekka jak puch

to rwie się i zwisa z krzewów, snuje się swawoli z wiatrem

to otula to skrywa świątka przy drodze

po chwili opływa lekko

po pierwszych pocałunkach słońca

rozczarowana ciepłem i jasnością

moja jesień

kocham jesień

jest mi siostrą

nawet gdy niebo straszy deszczem

zaglądam w jej złote oczy

a ona uśmiecha się do mnie

i przeprasza za wilgoć we włosach i chłodne dłonie

kocham jesień i życie

stąpające krok za krokiem

aż po kres

nabrzmiały ciszą

wrzesień

jeszcze lato a już jesień maluje liście

wiatr czesze suche trawy

 i zrudziałe nawłocie

poranki zaskakują rześkością

jeszcze lato a już mgły

snują się pod lasem

i grzyby wskakują do koszyka

wczoraj zerwałam gałązki jarzębiny

dziś marcinki się do mnie śmieją

jutro pójdę na wrzosowisko

i podam dłonie jesieni

wrzesień

nadchodzi  jesień  z  bukietem chryzantem

i szelestem suchych traw

jeszcze trochę i brzoza zapłacze liśćmi

wspominam dziadka

i jego opowieści

o tamtym wrześniu

gdy krew mieszała się z łzami

a pola bitew przysłaniała mgła

gęsta jak mleko

pamiętam smutek i trwogę

i słowa życie jest cudem a polegli się nie skarżą ale ty pamiętaj

pamiętam i nie zapomnę

haiku jesienne

poryw  wiatru

ścieżką w parku sunie

szkarłatny liść

klucz żurawi

pierwsze wrzosy przy schodach

już fioletowe

chłód wiatru

nitki babiego lata

w mamy włosach

XXX

chodź

usiądziemy przy kominku

on nie lęka się nocy ani chłodu

otuli nas ciepłem

a serca zabiją z błogością i rozkoszą

jak kiedyś

płomienie się splatają tańczą figlują

liżą z wdziękiem polana

iskry strzelają to tu to tam

niczym fajerwerki

biorę je w dłonie i splatam z magią chwili

pogrążona w ciszy i we wspomnieniach

tryptyk

tryptyk

ranek

las omotany mgłą

wyjawia swoje tajemnice

krzyk sójki

wabi na uśpioną polanę

gdzie koźlarze

przycupnięte w mchach

witają dzień

środek dnia

blade słońce

rozpala oranżem liście

wiatr igra z kasztanami

a zrudziałe nawłocie

otulone nitkami pajęczyny

drzemią w ciszy

wspominając  lato

pachnące maciejką

zmierzch

maluje szarością

 senne wrzosowisko

ostatnie szkarłatne promienie

liżą widnokrąg

wiatr to przycicha to się wzmaga

tarmosi suche trawy

to tańczy z liśćmi 

wrzesień

wita babim latem

a chłodne poranki  osnute mgłą i pajęczyną

budzą nostalgię

lekkie jak puch obłoki

to straszą deszczem

to biorą w objęcia bladolice słońcu

ogród szykuje się do snu

ale wabi jeszcze astrami i pysznymi daliami

wczoraj splotłam z nich wieniec

dodałam gałązki jarzębiny wrzos i krągłe połyskliwe  kasztany

jutro powieszę go nad drzwiami

i powitam jesień

Poranek nad jeziorem

zanurzam się

w srebrna mgłę przedświtu

płoszone czajki kwilą

idę wolno krok za krokiem

mgła nasyca się światłem

coraz bardziej i bardziej

po chwili opuszcza się coraz niżej

i znika

tylko jej strzępki czepiają się szuwarów

jezioro gra barwami

witam słońce