letnio jesienne nastroje

pragnę uchwycić nici
lata pachnącego
morskim wiatrem...
i wczorajszego dnia
tak byliśmy zakochani
tuliłeś naszą miłość
kołysałeś w ramionach
uśmiechy

dziś jesień
studzi zmysły
ty ukrywasz serce
pomiędzy złym słowem
a spojrzeniem
niedopowiedzenia ciążą
cisza kładzie się cieniem
i wypełnia dnie po brzegi
nie odchodź
lato powróci i utka
dywan szczęścia

Deszcz jesienny

deszcz kaleczy niebo
srebrzystą strugą
łza za łzą...
spływają niespiesznie
zimne i tajemnicze
krople pachną jesienią
i tęsknotą
dostrzegam w nich radosne jarzębiny
i odbicie twoich oczu

czy widzisz
w kałuży pod różą
wirują ostatnie płatki
zapach z nich uleciał
wczoraj
gdy rozpieszczało je słońce
czy nasza miłość też przeminie
wraz porą upałów
czy przetrwa
aż deszcz poda dłonie
płatkom śniegu

Ty i ja

Miłość dotknęła mnie tęczą

spłynęła spienioną falą po włosach szyi

otuliła ramiona

jesteś tak daleko

nie czuję twojego ciała

oddechy nie współgrają nie tańczą

nie pieszczą warg

tak tęsknię

czekam

jeszcze parę dni dzień chwila

nasze oczy zapłoną

zatoną w sobie po brzegi

niespokojne dłonie

zatracą się połączą

dusza wiruję już błądzi rozpada się

na okruszki pachnące rozkoszą

ja chce więcej i więcej

W nurcie rzeki

Zaglądam w toń
jak w kryształowa kulę wiedźmy
dotykam światła
migotliwych cieni i duszy
wspomnienia garną się tłoczą
napływają falami
łapię je to tu to tam przytulam
otulają mnie częstują chętnie
wrażeniami uczuciami ciepłem

pamiętam ten dzień tato
gdy zostawiłeś swój ślad
w tej rzece
kamień jeszcze pulsuje tobą
słyszę głos nie z tego świata czuje zapach
jak to jest
odszedłeś tak dawno
a ja wciąż śledzę
twój cień

Wrześniowo

Idzie wrzesień łąką lasem

grzybów  pełne kosze niesie

rydze zbieram tuż za sadem

niech się wproszą na śniadanie

przy tarasie kasztan broi

już owoce rzuca lśniące

jarzębina się rumieni

nawłoć tańczy w pełnej krasie

brzoza liśćmi złoci miedze

mgły poranne pieszczą twarze

 astry wrzosy śliwki piękne

babie lato daje w darze

wnet październik już nastanie

i jesieni poda dłonie

natura już oczy zamknie

zima senną ją zastanie

Wrzesień

Uwiódł mnie

fioletowymi wrzosami

słońcem w drżących pajęczynych

iI poranna mgłą

otulającą wyniosłe nawłocie

iIle trzeba  ultnych wrazeń

ile magicznych chwil

bym zechciała

powitać jesień

wczoraj pierwsze liście

płynęły z wiatrem

dziś jarzębiny

rzuciły czar

jutro  październik

stanie w progu

a ja mu podam dłonie

Dom rodzinny

Jutro pójdę na cmentarz
odwiedzić bliskich
zaniose wiązanki
zapale znicze
płomyczek w mojej duszy
wciąż drga


tak bardzo mi was brakuje
dom usnął wraz z wami ciężkim snem
czasem jest jak martwy
nie odpłaca sercem za sercem
czeka na wasze kroki i cienie i trwa
pogrążając się w niebycie
czasem składa dłonie
niczym do modlitwy
i łka cicho
gdy mrok zapada
czy jeszcze kiedyś
wstanie odżyje zanuci