Lubię

lubię gdy rok przed zmierzchem

sypie podarkami

jak konfetti

lubię czas przełomu

oczekiwanie urywki życzeń

zapisałam ubiegłe dni

pomalowałam  oddechem

wnętrze umysłu

 marzenia wplotłam we włosy

czy uda się oszukać los

czy będę

przepraszać że żyję

 czy przeciwnie walczyć z losem tobą

dziś i wczoraj

Rzuciłeś grubszym słowem

wymierzyłam policzek

kułakiem oddałeś cios

zwinięta w kłębek

uciekłam w siebie

czekam rozdarta

jeszcze wczoraj  pocałunkami

przywoływałeś mnie z powrotem

teraz trwasz zimny i zawzięty

nie kalasz warg słowami

czy jeszcze twój oddech

popieści mi skórę

czy palce podążą za łzami

Październik

Październik pokrył

powłóczystą peleryną pozłoty

potężny perukowiec

poszarpane powojniki przekwitają

półsenny przedświt

przejęty podmuchami pobielał

przemarznięte ptaki posmutniały

pogoda przygnębia

***

Październik pomalował pnącza

plamy purpury

pokryły połacie parków

promienie prześwitujące

przez pochmurne przestworza

pocałunkami pokrywają policzki

pierwsze połacie puchu

przyjdą później

przyroda poczeka

dotyk miłości

Dotknęła nas miłość

otuliła ciepłem

szeptałeś uwielbiam

pieszczoty spadały na ciało

jak rozżarzone krople

drżałam

falujące piersi

czekały na dotyk

namiętność rozchylała usta

barwiła policzki

mówiłeś że kochasz

i przestałeś

aniołem być

Skrzydła mi rosną

potężne świetliste

utkane z miłości

wyłowiłeś mnie z tłumu

chwyciłam w dłonie spojrzenie

poczułam ból  i gorycz

 przytuliłam serce złaknione ciepła

pragnę poznać zrozumieć

dodać słodyczy

chwilom i dniom

zgłębić duszę

jak nieznany ląd

aniołem twoim chcę być

***

***

październik pozłocił pobocza

potargał podmuchami paklony

posrebrzył poranki

pochmurne popołudnia

pachną pustką

puste pola posmutniały

polany przysłonięte pasmami

przygnębione przysypiają

płaczą potoki

nasza jesień

Jesień zapaliła lasy westchnieniami

rozgorzały klony brzozy i olszyny

nieskazitelnym pięknem płoną dąbrowy

sypią iskrami ogrody

żarzą się parki

płoną nasze serca

wczoraj skreśliłam strofy o miłości

była w nich fascynacja moc wzruszeń

szczypta namiętności i jesień

kolejna razem

dziś uśmiechnę się do zimowitów

przyniosę drwa do kominka

zaparzę herbatę z cynamonem

i powitam wczesne wieczory

pachnące deszczem

i ciepłem twoich ramion

jesiennie

gdyby nie srebrne włosy

moje i twoje

ta jesień by była taka sama

tak samo pachnie deszcz

też klon pyszni się oranżem

spójrz lecą żurawie

wczoraj i dziś

spięte klamrą istnienia i uczuć

dodają smaku chwilom

jutro ukryte we mgle

wabi i intryguje

jakie będą przyszłe jesienie

czy pełne ciepła  czy tęsknoty

Jesienne wspomnienia / pamięci mojej cioci Reginy

podzieliłam się wspomnieniami i mgłą

co omotała pędy winorośli

dom cioci jest taki cichy

jakby usnął wraz z latem

pamiętam tamtą  jesień

jej oczy

ukryte w czerwieni liści

i dłonie suche jak pergamin

widzę w snach jej białe włosy

słyszę milknące echa

i nasze uśmiechy

i tylko natrętny deszcz

dotyka moich włosów

krzyża na jej grobie i kasztanów

XXX

dzień po dniu stąpam

powoli do przodu

to nie szkodzi

że życie czasem boli

że ciało nie nadąża za duchem

los zapisany w niebie

jest jaki jest

znoszę  go z pokorą

 cierpienie Jezusa  drogowskazem

i tylko on słyszy krzyk mojej duszy

Poezja

poezja to ocean

tajemniczy i niezgłębiony

wzbiera gniewem to miłością

 myśli falują tłuką o czaszkę

uczucia nie giną

czasem są ledwie falą lekką jak bryza

 doświadczają  delikatnie  otulają i pieszczą

czasem są jak tsunami

miotają i niszczą nawet tamy

a dusza to łka to śpiewa

Poezja

poezja to uczucia

wzlatujące kolorowym ptakiem

miedzy oddechem a oddechem

to myśli ubrane w słowa

dotykające serca

pachnące i zagadką i jej rozwiązaniem

to schody

wiodące do ogrodu

gdzie dusza wije wieńce

zachwycające jak muzyka aniołów

jutro

jutro jeszcze go nie dotknęłam
ukryło się za zasłoną
tylko przeznaczenie
rejestruje chwile nieznane
obleczone w rozkosz lub cierpienie

jutro nie gra pierwszych skrzypiec
emanuję niewiedzą i nadzieją
smutek igra z tajemnicą
tęsknota zagląda w oczy

zawsze może być lepiej
ale niekoniecznie
wartość dnia dzisiejszego
szczęściem pisana
zapisałaby się w pamięci
efektowną chwilą już teraz

ostatni list

cóż mam ci napisać

że miłość dodała mi skrzydeł

że otworzyła drogę

na nieznane wody

że ukołysała

otuliła ciepłem

ja i ty

nie spotkamy się więcej

nie pomalujesz moich ust westchnieniem

dotykiem nie rozbudzisz

nadal drżę

i tylko tęsknota obleka

codzienność w ciszę

Symfonia miłości

muzyka przebrzmiała

ostatni akord ucięty

jak nożem

i trzaśniecie drzwi

zlały się w jedno

z symfonii pachnącej miłością

pozostała cisza

kąsająca codzienność

przeklinam ją

dni bez ciebie malowane pustką

 noce otulone tęsknotą

smutek targa trzewia

nie wrócisz po śladach

ja to wiem

i szlocham biorąc w dłonie

wspomnienia

Poezja

myśl goni uczucie

pozwala mu rozkwitnąć w ogrodzie

gdzie metafora wabi

to subtelnością to krzykiem to westchnieniem

wena czarodziejka

przycupnęła w pobliżu i szepce

słowa suną lekko miękko ale spiesznie

chwytam je w dłonie

i przytulam do serca

Spóźniony romans

noc przebrzmiewa

jak symfonia

odchodzisz w mrok

zabierając z sobą tajemnicę

nocy i tego co wcześniej

nie mogę zapomnieć

 żaru

 i twoich niecierpliwych dłoni

wpisałam w twoje usta krzyk

spazm zabrał oddech

i tylko mi żal

że spotkałam cię za późno

co o mnie

póki żyję

ogień w sercu płonie

uczucia przekuwam w wiersze

rozkwitają pąkami na płótnie

czasem snuję opowieści

cicho jak szelest stron na wietrze

co po mnie

czy ktoś wspomni

 co słowa z myśli wydarły

morze wzruszeń marzeń olśnień

co po mnie

może tylko krzyż i pustka wibrująca ciszą

kalającą uszy

Boże

trudną drogę wybrałeś

dla mnie

kamienistą i pełną pokus

wczoraj znowu upadłam

podniosłam się nim

dotknęłam skrwawionego krzyża

przyjęłam swój los

grzech i pokuta

cierpienie i zbawienie

następują po sobie

tylko dlaczego serce płacze

nad losem zgubionych

Tęsknota

gdzie ja tam ona

sunie za mną niestrudzona

w dzień szepce do ucha

nocami  łaskocze  duszę

ujmuje w dłonie niespokojne serce

błądzę za nią

po krainie której już nie ma

pieszczę futro ukochanego kota

uśmiecham się do bzu

w wazonie na toaletce u babci

winorośl przy domu

nadal rodzi owoce pachnące słońcem

kto je zerwie

dom taki pusty

***

cierpienie

dopada nagle

drąży ciało kaleczy duszę

wykrzyczałam je

tłum zafalował przeszedł obok

obojętny czasem wrogi

nie ukoił

dotknęłam ran Jezusa

i pojęłam że uleczy tylko

wieczność

stara brzoza

jeszcze wczoraj

szumiała opowieści

tuliła do serca ptasie gniazda

latam koiła cieniem

jesienią szeptała

sypiąc złotem

lata trwała niewzruszona

delikatność sławiąc i potęgę

dziś zawalidrogą okrzyknięta

dała głowy

pod toporem

widzisz

młode wróble

patrzą martwymi oczami w niebo

odeszły wraz z nią

pozostały wspomnienia i żal

Dojrzałość i ty

 z pierwszym oddechem

wstąpiłam na drogę zwaną życiem

dołączyłeś na półmetku

zapachniała nam

młodość namiętność grzech

dojrzałość nie obiecuje

wieczności

chłodzi zmysły zniewala

odchodzimy dłoń w dłoni

 bez grzechu

i tylko deszcz pada

spływając kroplami po  ustach

jak łzy

wiosna tuż

zima przemija wiosna blisko
odchodzi w dal mroźne powietrze
radosny ptak wesołe psisko
ślady śniegu wnet wiatr zetrze

krokus przy płocie chyli czoło
bazie puchate słońce świeci
jest mi już teraz bardzo wesoło
cieszą się starcy śmieją dzieci

jak tu nie kochać czasu wiosny
bryza lekka pachnące kwiaty
jutro napisze wiersz radosny
bo czas już nastał przebogaty

***

odszedłeś nagle

miłość przebrzmiała

ostatnie takty

wykrzyczałam w przestrzeń

jutro pogrążyło się w ciemności

strząsam z rzęs pożegnanie

smutek i samotność

splatam w warkocz

odrętwiała

spadam w nicość

nic już nie czuję

tylko przerażenie

że przyszłość  nie wypisze

naszych imion obok siebie

Miniatury

kobieta(miniatury)

to namiętna to zimna

zmienna jak pogoda

potrafi delikatnością czarować

i fascynować dzikością

cała ona kobieta

kobieta to tajemnica

jest jak kosmos niezbadana

to kusi to odpycha

co czuje

nie wie nikt nawet ona

to uśmiech to szloch

emocje ustępują jedna drugiej

ulotne jak sen

a ona wciąż dotyka

to nieba to piekła

powiedz

Powiedz

jestem inna

trochę dzika  niepokorna

chodzę własnymi ścieżkami

jak kot

stronię od obłudy zbędnych słów

obawiam się

złych spojrzeń

poniżenia  bylejakości 

i drwin rzuconych prosto w twarz

wczoraj

odwracałam się plecami do gwaru

na złość odpowiadałam złością

lub milczałam gdy nie warto

dziś

samotność maluje moje dni

obojętność kąsa znienacka

cisza tarmosi umysł

czasem myśl wzlatuje wierszem

czasem składa się w opowieść

powiedz czy

żałować będę

piękna współistnienia miłości

i ciepłych kojących słów

Ja

nie lubię tłumu
jest jak monolit
oskarża gani ocenia
boję się
szyderstw uśmieszków
arogancji
czasem szybko rzucone słowa
nie lecą na wiatr
a ranią jak miecze
spojrzenia palą i kąsają
zamykam się w samotni
żyje ciszą bez zbędnych słów
myśli przekuwam w wiersze
i tylko czasem brak mi ciepła
i ramion które tulą

***

Gwiazdy odwróciły twarz
jesteś tuż obok i cię nie ma
nieobecny duchem cichy daleki
skradasz się jak kot
ciągle za plecami na granicy cienia
kąsasz
gdy próbuję wtargnąć
do twojego świata
przestałam się już skarżyć
samotność zabrała uczucia
i tylko czasem
myśli szukają drogi do przeszłości

niebo i piekło

odszedłeś
wściekły niedostępny
rzuciłeś moim sercem o bruk
rozpadło się
jestem w piekle
cierpienie tarmosi myśli
cisza skowyczy i nakłada pęta
miotam się złorzeczę
a jeszcze tak niedawno
byłam w niebie
otulona jednością
spełniona
zaczarowana rozkoszą i ciepłem
piekło i niebo krzyk i westchnienie
splecione ze sobą
jak bóstwa miłości
tak mi blisko do nich i tak daleko

***

wczoraj dostrzegłam w lustrze

 kobietę z bukietem astrów

miała moje oczy

i roziskrzone spojrzenie

nie chciała odejść

 dziś cieszę się jesienią

nim zima o ptasim obliczu

skuje wszystko lodem

i nadejdzie cisza

kocham pragnę

upajam się chwilą

i tylko lata mi czasem żal

ogień i lód

płonę spalam się 
nienasycona rozedrgana 
 tęsknota wibruje żarem 
pobudza wciąż i wciąż 
czekam na twoje dłonie ciało wargi 
to pokusa 
patrzysz na mnie 
skąd ten chłód 
skąd zimny błysk 
przekleństwo milczenia 
nie tak miało być 
i tylko naszych nocy mi żal 
i spełnienia wrzącego od uczuć 

tęs

wczoraj i jutro

jeszcze wczoraj

byłam  natchnieniem

czarem  zaklętym w kwiat

w szkarłatnej koronie

cudowną tajemnicą

i żarem łaknącym czułości

jutro  podam  dłonie

starej kobiecie

jak ona oblekę w chustę ramiona

zawiążę przyszłość w konwenanse

i będę trwać

parę kroków przed wiecznością

oczy i coś jeszcze

jeszcze wczoraj nie wiedziałam

jakie miłość smaki miewa

dziś gdy tylko cię ujrzałam

moje serce tknęło nieba

oczy smutne oczy piękne

uśmiech miły dłonie smukłe

moja dusza wszczęła alarm

tak się szybko zakochałam

jutro pójdę tam gdzie mieszkasz

by odnaleźć twoje ścieżki

może do mnie się uśmiechniesz

czule westchniesz podasz rękę

co mam zrobić z tym uczuciem

nie wiem czy spełnione będzie

jutro wszystko się okaże

może jestem w wielkim błędzie

bo uroda to nie wszystko

przecież liczy się charakter

nie wiem czy lubisz poezję

życie dało mi zagadkę

pierwsza miłość

pierwsza miłość

spadła mi na głowę

jak  wiosenny deszcz

czysta  i nieskalana

wypełniła istnienie

otuliła ciepłem i tęsknotą

pamiętam

ukradkowe spojrzenia

szepty niedopowiedzenia

dłoń w dłoni

i  peron pachnący smutkiem

 i serce malowane na szybie

a potem listy

czy wiesz że nadal je mam

tak jak te niezapominajki

czy twoje oczy też tak wyblakły

czy nadal mieszka w nich czułość

czy pamiętasz

jestem kobietą

jestem kobietą

zamkniętą w przestrzeni

pomiędzy młodością a wiecznością

jestem niewidzialna

brzemię lat usiadło mi na karku

i ciąży

czuję pożądam marzę

nie dałeś mi szansy

zwabiony słodyczą młodego łona

i tajemnicą

czy wrócisz

otulisz oddechem

czy przyciągnę cię

czarem wspomnień ciepłem

i wieczorami przy kominku

Ostatni bal

Krok za krokiem

leciutko na palcach

sunę miękko w korowodzie

dźwięki kokietują uszy

w twoich ramionach

rozbiegana nieuchwytna

stapiam się z rytmem ponad czasem

to frunę

to gnam na zatracenie

niespójne dłonie pieszczą powietrze

oddech tętni pasją i goni spojrzenie

myśli nie szukają sensu

i tylko mi żal

że to ostatni taniec

karty tarota

tajemnica ukryta w archetypach
droga do duszy na skróty
wczoraj jak w lustrze
ujrzałam przyszłość
olśnienie
fatamorgana spragnionego umysłu
dzisiaj trwam w krainie pachnącej ułudą
niczym Kasandra
i jak ona tęsknię za wiarą
niewtajemniczonych

serce z ametystu

serce z ametystu
lśni i fascynuje
tajemnicze
jak fioletowy płomień
trafiłam z nim do stwórcy
sięgnęłam duszy
uciszyłam tańczące myśli
w medytacji nieśpiesznie
odpływam w sen przynoszący ukojenie

figura anioła

figurka anioła

w biel splątana

czysta jak dusza dziecka

delikatna i krucha jak istnienie

wczoraj  ukoiła duszę

zagubioną potarganą przez wiatr

dziś wysłuchała otuliła ciepłem

jutro może doda życiu barw

figurka anioła

ile w niej  tajemnicy i magii

ten tylko pozna

kto uwierzy

krew z krwi

szykujesz się do snu
falujesz włosami białymi
jak nić pajęcza
a papierowe dłonie
nie czują ciepła
szept o przemijaniu
kąsa niczym rozszalały pies
truchleję
jesteśmy z tego samego drzewa
krew z krwi
pragnę cię miękko otulić uciszyć
upojona wspomnieniami
o pięknie
i tylko mój głos skalany prawdą
drży gdy sławię przyszłość 

Ty i ja

Ty i ja złączeni na mgnienie
w magicznym momencie
pomiędzy wczoraj a przyszłością
pragniemy
ciepła
nienasycona
otulam cię miękkością
płoniesz w żarze oddechu
nie kalam zmysłów myślą
tylko czuję
bardziej ciebie niż moje
niecierpliwe dłonie

Wspomniniena

zapomniane miejsca

wynurzają się ze wspomnień

łąka nad rzeką

kipiąca od kaczeńców

i bazie w zagajniku

park z falującymi zawilcami

i las z drażniącą wonią grzybów

pamiętam jeszcze potok

o wodzie tajemniczej i

pełnej migotliwych cieni

i pstrągi

wystawiające pyszczki zza kamieni

przeszłość nie wróci

dzisiejszy dzień przywołam kiedyś

i jeszcze nie wiem

czy uśmiechnę się czy zapłaczę

Wiosna

wczoraj dostrzegłam w słońcu
pierwsze oznaki wiosny
przebiśnieg uśmiechnięty
listek bardzo radosny

czekam jeszcze na bazie
puchate jak kaczuszki
fioletowe krokusy
dziecko weźmie w paluszki

wiosna wiosna radosna
kroczy przez pola łąki
trawę sieje las budzi
wnet pędy jak postronki

wróble szaleją w parku
kos po ogrodzie chodzi
jutro bocian przyleci
on nigdy nie zawodzi

wiosna zimę przegania
w przyrodzie ducha budzi
wlewa otuchę w serca
wszystkich zwierząt i ludzi

mój świat

mój świat odchodzi
znika za horyzontem
dzieciństwo pełne śmiechu
i młodość urzekająca
jak sen o raju
dojrzałość wsparta
na ramieniu czasu
stąpa cicho i ociężale
pełna melancholii

co szykuje przyszłość
dni otulone ciepłem
i odpoczynek przy kominku
czy rozpacz błądzącą
w zapomnieniu

ty

nie powiem nikomu
o naszych porankach i popołudniach
to tajemnica
tulę w dłoniach
chwile pomalowane rozkoszą
niecierpliwość warg
gorąco oddechu
dotknij mnie jeszcze raz
wpisz w ciało zamierający krzyk
ukołysz
zanim odjedziesz kolejny raz
a tęsknota potarga duszę

dostrzegam

dostrzegam piękno istnienia
w codziennej krzątaninie
w chłodzie poranka
w wieczorze przy kominku
i w zielonych oczach kota

niczego więcej nie pragnę
mam twój uśmiech i przyjaźń
i wspomnienia
chwil pachnących miłością
niech jutrzejszy dzień
uwieczni kolejne chwilę w pamiętniku
doda sił szczęścia
i otworzy nowe karty jutra