Poezja

myśl goni uczucie

pozwala mu rozkwitnąć w ogrodzie

gdzie metafora wabi

to subtelnością to krzykiem to westchnieniem

wena czarodziejka

przycupnęła w pobliżu i szepce

słowa suną lekko miękko ale spiesznie

chwytam je w dłonie

i przytulam do serca

Spóźniony romans

noc przebrzmiewa

jak symfonia

odchodzisz w mrok

zabierając z sobą tajemnicę

nocy i tego co wcześniej

nie mogę zapomnieć

 żaru

 i twoich niecierpliwych dłoni

wpisałam w twoje usta krzyk

spazm zabrał oddech

i tylko mi żal

że spotkałam cię za późno

co o mnie

póki żyję

ogień w sercu płonie

uczucia przekuwam w wiersze

rozkwitają pąkami na płótnie

czasem snuję opowieści

cicho jak szelest stron na wietrze

co po mnie

czy ktoś wspomni

 co słowa z myśli wydarły

morze wzruszeń marzeń olśnień

co po mnie

może tylko krzyż i pustka wibrująca ciszą

kalającą uszy

Boże

trudną drogę wybrałeś

dla mnie

kamienistą i pełną pokus

wczoraj znowu upadłam

podniosłam się nim

dotknęłam skrwawionego krzyża

przyjęłam swój los

grzech i pokuta

cierpienie i zbawienie

następują po sobie

tylko dlaczego serce płacze

nad losem zgubionych

Tęsknota

gdzie ja tam ona

sunie za mną niestrudzona

w dzień szepce do ucha

nocami  łaskocze  duszę

ujmuje w dłonie niespokojne serce

błądzę za nią

po krainie której już nie ma

pieszczę futro ukochanego kota

uśmiecham się do bzu

w wazonie na toaletce u babci

winorośl przy domu

nadal rodzi owoce pachnące słońcem

kto je zerwie

dom taki pusty