łzy

łza za łzą

przejrzyste jak kryształowe paciorki

spływają subtelnie żalem

pomiędzy jednym a drugim drgnieniem serca

biorąc je szturmem

czy otworzysz bramy

czy pozwolisz by smutek potargał duszę

***

słońce zakwita szkarłatem

już chowa twarz

noc wpełza do pokoju zapalam świecę

jeszcze raz dotknij mojej skroni

pomaluj usta oddechem

nim odejdziesz z wiatrem

szeptem prowadzącym rozmowę z

mgłą na rozstajach dróg

czy słyszysz jak krzyczy

moja dusza

ujarzmiona i zniewolona

czujesz ból

widzisz samotność  chichoczącą w kącie

zanim powiedziałam tak

szukałam  schronienia

 nim powiedziałam tak

chciałam zbudować dom

na granitowej skale

miał tchnąć ciepłem i miłością

szukałam spokoju

chciałam pomilczeć z tobą

zaznać ukojenia i ugasić pożar wspomnień

pamiętam

noce krzyczące rozkoszą

czułość i tęsknotę gdy znikałeś choć na chwilę

i pewność jutra o poranku

wtedy powiedziałam tak

pamięć

to zapisane karty w pamiętniku

czasem czerpię z niej

 garściami

czasem zawodzi i ukrywa za woalem falującej mgły

to imię to zdarzenie

czasem wraca nagle jak błysk

w objęciach wspomnień

atrament

kropla za kroplą znaczy papier

litery układają się miękko

to co skreślę jest trwałe

trwalsze jak dotyk minionego dnia

jak chwila

***

nie potrafię nazwać

tego co między mną a tobą

tego  co nie kala ust a  nabrzmiewa ciszą

pachnie tajemnicą i wiecznością

co nie stawia granic ani nie trwoży

nie potrafię dotknąć

tej delikatności w przestrzeni serca

co łaknie więcej i więcej

do zatracenia

zaduszki

cmentarz trwa w ciszy

snuje się dym wśród chryzantem

wspomnienia o tych co byli

atakują myśli                     

tak kruche jest życie

żal zwilża oczy

żałoba kładzie się ciężarem

chwila zadumy smutku

i już samotność

ciemną smugą wypełza z kąta

czy długo jeszcze będę tak tęsknić

***

rozjarzyła się jesień

gorącymi barwami

rozpyliła zapachy grzybów i jabłek

zewsząd wypełza wilgoć

chłód naznacza dłonie

dusza w objęciach nostalgii         

emanuje smutkiem

natura zasypia

jesienna nostalgia

poranek otulony mgłą

wilgoć wdziera się przez okno

sennie tak jakoś markotnie

mokry pies

tuli się do moich stóp

szuka ciepła przy kominku

znękana dusza już nie śpiewa nie tęskni za słońcem

zbieram myśli

ciężko mi to przychodzi

rozbiegają się po katach

jak spłoszone myszy

chowają w zakamarkach umysłu

nie chcą wypłynąć na powierzchnię

po co

i tak utoną w posępnym oceanie smutku

nostalgia objęła w posiadanie serce

a ono łka

bezradne i ciche

jesienny poranek nad jeziorem

zanurzam się w ciszy

tylko głos perkoza jeszcze wibruje

wiatr tarmosi brunatne trawy

mgła faluje miękko

to czepia się szuwarów to tuli do stóp

jezioro falując szarością przeciera oczy

liście w odcieniach złota żeglują leniwie

krok za krokiem nasiąkam wilgocią

i nostalgią

przeczucie

nie chce być wieszczką

nie chcę widzieć tego co zakryte

niestety

przeczucia atakują myśli

wplatają lęk w teraźniejszość

tłumią wolę

dlaczego nie widzę tego co dobre

czemu nie chwytam jasnych momentów

nie pielęgnuję domysłów

rodzących skrzydła

tylko mrok truchła i strach

wszechobecny strach

otulający czarną peleryną duszę

i skuwający lodem serce

Łzy

smutek oplątany goryczą

dotknął serca

łzy zwisły delikatnością na rzęsach

ile trzeba szczęścia i radości

by wyschły

jak rosa pod dotykiem słońca

tryptyk jesień

wrzesień

nadchodzi

z dłońmi pełnymi kasztanów

z nawłociami i jarzębiną

 dni jeszcze ciepłe

cieszą ptaki figlujące wśród liści

ostatnie floksy pławią się w słońcu

poranne mgły ścielą się po ziemi

to falują wdzięcznie

to czepiają się strojnych dalii

i owocujących leszczyn

październik

wita chłodnymi nocami

i koszem borowików

winobluszcz tarmoszony przez wiatr

tańczy w szkarłatnej sukience

wątłe słońce pieści marcinki

sad  szykuje się do snu

drzemie złotowłosa brzoza

a warzywnik otulony ciszą

z westchnieniem wspomina lato

Listopad

las pachnący deszczem i nostalgią

odpoczywa ze spokojem w sercu

poszarzałe łąki żegnają brunatne trawy

potargane przez wiatr

klucze dzikich gęsi

zamykają niebo

jeszcze jeden dzień i jeszcze jeden

a biały kobierzec  zmrozi

ostatnie enklawy ciepła i moją duszę

dotyk miłości

Dotknęła nas miłość

otuliła ciepłem

szeptałeś uwielbiam

pieszczoty spadały na ciało

jak rozżarzone krople

drżałam

piersi

czekały na dotyk

namiętność rozchylała usta

barwiła policzki

mówiłeś że kochasz

i przestałeś

Przemijanie akrostych

po bujnej czarownej młodości

radości i uczuciach wrzących niespokojnych

zawitała dojrzałość jeszcze nie odkryta

emocje przycichły już nie szaleją

mogę trwać zatopiona w szczęściu i spełnieniu

ile  jeszcze czasu minie nim

jesień powita zimę pełną goryczy

a dusza pomyśli o wieczności

nie obawiam się jej

i nie czekam na nią

echo życia jeszcze nie wybrzmiało

nasze jesienie

odpływają lata

znikają za horyzontem

te szczęśliwe miłością malowane

i te gorsze wypełnione zgryzotą po brzegi

pamiętasz tamtą jesień

gdy po raz pierwszy powiedziałeś że kochasz

i tamtą gdy słowa miłości  przeplatały się z łzami

wspominasz mgliste poranki pachnące świeżym pieczywem

i wieczory przy kominku gdy dłoń w dłoni dotykały duszy

ja pamiętam bukiet marcinków

ten pierwszy

i pierwszy siwy włos

myślałam że to babie lato znaczy ci skronie

kolejna jesień zapala liście

jaka będzie dla nas

szczęściem bramowana

czy smutkiem kąsającym serce

łza

zalśniła diamentem

spłynęła jak wartki potok

potrzeba było tylko chwili

by dotknęła duszy

tamy runęły

i już nic nie jest jak dawniej

jesienie

nadeszła jesień

drzewa rozkwitłe złotem i oranżem

snują opowieści

wiatr ciska mi w twarz to co było

chwile nabrzmiałe radością i te smutne

wspomnienia wirują wokół

jak liście swawolące z wiatrem

to kąsają goryczą to pieszczą

tyle ich już było

odchodzę powoli

kraina bez powrotu wabi światłem

gdzie kolejna jesień mnie zastanie

tu czy tam

październik

kroczy z bukietem liści

i podgrzybkami

słońce natchnione oranżem

ścieli się u stóp

las wzdycha w ciszy

przytulając  do serca strzępki mgły

jeszcze wczoraj wróble szalały

dziś napełniają brzuszki

i z trwogą oczekują chłodu

stęsknione za latem ogrody

zasypiają spokojnie

i natura powoli zasypia

wsłuchana w kroki odległej zimy

Jak nazwać

jak nazwać to co było

pomiędzy wczoraj a dzisiaj

te słowa niewypowiedziane

co nie dźwięczą a doświadczają ciszą

to co zakrada się do serca

co burzy mury wzniesione przez obojętność

ale czego nie widać

czego pochwycić nie sposób

to że wciąż tkwisz przy mnie a od dawna cię nie ma

i że gubię się w tajemnicach choć rozumiem wszystko

zapachy jesieni

rozkwitła jesień oranżem i złotem

rozsiewa zapach żywicznych lasów liści i grzybów

przycupniętych w mchu

nęci wonią wrzosowisk wilgotnych łąk i ugorów

gdzie czaruje nawłoć a trawy kłaniają się blademu słońcu

zaprasza do sadu

kuszącym aromatem jabłek

i ostatnich śliwek lśniących po deszczu

czasem wiatr przynosi zapach pól

i ciężkiej gleby tęskniącej za latem i urodzajem

deszcz jesienny/strofa saficka/

wychodzę na dwór by jesień przywitać

powietrze chłodne studzi mi ramiona

deszcz stuka w szyby woda szumi w rynnach

magiczna chwila

ruda wiewiórka lśniący kasztan toczy

mokre nawłocie ciążą ku kałuży

jeszcze słońce blade zza chmur wyjrzy czasem

mgła już odpływa

do domu wracam ciepły koc mnie wzywa

wilgotne włosy suszę przy kominku

nostalgia w duszy smutek trapi serce

deszcz ciągle pada

obojętność

nie ma już we mnie uczuć

jest tylko obojętność

ona nie obiecuje rozkoszy i uniesienia

ani nie karci

wykułam z niej oręż

dotykam winnych i niewinnych

czy chcesz cierpieć

wybierz sam

dobro i zło

nie zawsze krzyczą

po przeciwnej stronie

czasem dobro bramowane złem

głaszcze to serce któremu sprzyja

krzywdząc inne jakby przy okazji

czasem  zło kąpie się w słońcu

a mordercy się uśmiechają

dobro i zło

 kroczą w jednym szeregu

to brodzą w świetle to w mroku

a anioły i złoczyńcy

podają sobie dłonie

poezja

pisząc odkładam na bok

niepotrzebne frazy

te które gniotą kaleczą rytm

przytulam za to niespokojne myśli

one się tłoczą a czasem wirują

jak roje motyli

 są sednem

dotykam słów uczuć

to nie szkodzi że czasem bolą

potrafię je oswoić narzucić im jarzmo

jeszcze jedna metafora i kolejna

a wiersz wynurza się z kipieli niebytu

i lśni delikatnym blaskiem

mgła

natchniona jesień

przybywa z rześkimi porankami

przesyconymi wilgocią i nostalgią

rozkłada biały welon

na moczarach i nad wrzosowiskiem

mgła lekka jak puch

to rwie się i zwisa z krzewów, snuje się swawoli z wiatrem

to otula to skrywa świątka przy drodze

po chwili opływa lekko

po pierwszych pocałunkach słońca

rozczarowana ciepłem i jasnością

moja jesień

kocham jesień

jest mi siostrą

nawet gdy niebo straszy deszczem

zaglądam w jej złote oczy

a ona uśmiecha się do mnie

i przeprasza za wilgoć we włosach i chłodne dłonie

kocham jesień i życie

stąpające krok za krokiem

aż po kres

nabrzmiały ciszą

wrzesień

jeszcze lato a już jesień maluje liście

wiatr czesze suche trawy

 i zrudziałe nawłocie

poranki zaskakują rześkością

jeszcze lato a już mgły

snują się pod lasem

i grzyby wskakują do koszyka

wczoraj zerwałam gałązki jarzębiny

dziś marcinki się do mnie śmieją

jutro pójdę na wrzosowisko

i podam dłonie jesieni

wrzesień

nadchodzi  jesień  z  bukietem chryzantem

i szelestem suchych traw

jeszcze trochę i brzoza zapłacze liśćmi

wspominam dziadka

i jego opowieści

o tamtym wrześniu

gdy krew mieszała się z łzami

a pola bitew przysłaniała mgła

gęsta jak mleko

pamiętam smutek i trwogę

i słowa życie jest cudem a polegli się nie skarżą ale ty pamiętaj

pamiętam i nie zapomnę

haiku jesienne

poryw  wiatru

ścieżką w parku sunie

szkarłatny liść

klucz żurawi

pierwsze wrzosy przy schodach

już fioletowe

chłód wiatru

nitki babiego lata

w mamy włosach

XXX

chodź

usiądziemy przy kominku

on nie lęka się nocy ani chłodu

otuli nas ciepłem

a serca zabiją z błogością i rozkoszą

jak kiedyś

płomienie się splatają tańczą figlują

liżą z wdziękiem polana

iskry strzelają to tu to tam

niczym fajerwerki

biorę je w dłonie i splatam z magią chwili

pogrążona w ciszy i we wspomnieniach

tryptyk

tryptyk

ranek

las omotany mgłą

wyjawia swoje tajemnice

krzyk sójki

wabi na uśpioną polanę

gdzie koźlarze

przycupnięte w mchach

witają dzień

środek dnia

blade słońce

rozpala oranżem liście

wiatr igra z kasztanami

a zrudziałe nawłocie

otulone nitkami pajęczyny

drzemią w ciszy

wspominając  lato

pachnące maciejką

zmierzch

maluje szarością

 senne wrzosowisko

ostatnie szkarłatne promienie

liżą widnokrąg

wiatr to przycicha to się wzmaga

tarmosi suche trawy

to tańczy z liśćmi 

wrzesień

wita babim latem

a chłodne poranki  osnute mgłą i pajęczyną

budzą nostalgię

lekkie jak puch obłoki

to straszą deszczem

to biorą w objęcia bladolice słońcu

ogród szykuje się do snu

ale wabi jeszcze astrami i pysznymi daliami

wczoraj splotłam z nich wieniec

dodałam gałązki jarzębiny wrzos i krągłe połyskliwe  kasztany

jutro powieszę go nad drzwiami

i powitam jesień

Poranek nad jeziorem

zanurzam się

w srebrna mgłę przedświtu

płoszone czajki kwilą

idę wolno krok za krokiem

mgła nasyca się światłem

coraz bardziej i bardziej

po chwili opuszcza się coraz niżej

i znika

tylko jej strzępki czepiają się szuwarów

jezioro gra barwami

witam słońce

miłość

jest miłość szczęśliwa

wyśniona pełna ciepła

 i jest trudna

gdy ból kąsa serce

a ciche dni następują po burzach

jest miłość w samotności

gdy duszom nie po drodze z sobą

albo gdy jedna od drugiej stroni

i jest miłość surowa trzeźwa

nie karmi czułością osądza karci

jak rodzic niesforne dziecko

jest też toksyczna

ta przynosi więcej rozpaczy niż rozkoszy

i jest jak opoka trwała

i nietrwała bo odchodzi ledwie po preludium

życie

dzień za dniem przemija

kropla za kropla napełnia sadzawkę życia

młodość odeszła wraz z latem

dojrzałość ścieli się u stóp

jak liście jesienią

jakie czekają mnie chwile

 pełne ciepła

czarujące słodyczą

 i wspomnieniem żaru uczuć

czy zamglone zapłakane

podobne listopadowym porankom

gdy nostalgia chłodzi duszę

a może splotą się dobre ze złymi

niczym warkocz

późne lato

Późne lato

jeszcze słońce natchnione latem

liże łąki, lasy i ogrody

jeszcze dalie pyszne czarują i floksy

a już jesień kroczy w oddali

z bukietem nawłoci

i  koszykiem grzybów

już pogoda straszy deszczem

wiatr tarmosi trawy

nostalgia puka do serca

wnet liście zapłoną oranżem

mgły otulą poranki

 a lato odejdzie

wraz z motylami i zapachem maciejki

jesień i dojrzałość

lato odpływa z wonią maciejki

dni  coraz krótsze

poranki osnute mgłą

ileż jeszcze w dłoniach ciepła

ileż  żaru w sercu

namiętności

nim jesień nadejdzie

z szelestem liści i nostalgią

wszystko przemija

jak sen

dni miesiące lata

jeszcze wczoraj młodość barwiła policzki

dziś dojrzałość rzeźbi czoło

co będzie jutro

spokój w duszy i pokora czy nicość

las w lecie

krok za krokiem zanurzam się w gęstwinie

las wita mnie spokojem i wonią roślin

slalom wiewiórek ku słońcu

cieszy oczy

oddycham ciszą

 jeszcze moment  i już łowię uchem głosy ptaków

to dzięcioła to sójki to kukułki

biorę w dłonie słońce igrające w poszyciu

i uśmiecham się do barwnych łubinów

po chwili dojrzałe poziomki

rozlewają się w moich ustach

ależ pięknie

 oczarowana trwam przez chwilę w niemym zachwycie

a dusza nuci pieśń  o puszczy

letni poranek

zatęskniłam do letniego poranka w ogrodzie

gdzie słońce spija nocną wilgoć

z płatków  herbacianych róż

gdzie woń mięty miesza się

z zapachem goździków i świeżo ściętej trawy

zamarzyłam o dojrzałych porzeczkach

i o soczystych wiśniach

poczułam na wargach słodycz

poziomek

wiesz

wczoraj widziałam trzmiela

przysiadł na progu altany

i rozkoszował się ciepłem

dziś ja przysiądę i pomyślę o chwili

gdy marzenia się spełniają

xxx

słońce zakwita szkarłatem

już chowa twarz

noc wpełza do pokoju zapalam świecę

jeszcze raz dotknij mojej dłoni

pomaluj usta oddechem

nim odejdziesz z wiatrem

szeptem prowadzącym rozmowę z

mgłą na rozstajach dróg

czy słyszysz jak krzyczy

moja dusza

ujarzmiona i zniewolna

czujesz ból

widzisz samotność  chichoczącą w kącie

jak w kalejdoskopie

jak w kalejdoskopie

życie mija

zmiana za zmianą

jak w kalejdoskopie

to biegnę z górki z wiatrem w zawody

to  wspinam się z mozołem

to sięgam gwiazd to spadam do otchłani

jeszcze wczoraj młodość

dodawała skrzydeł

uczucia buzowały serce drżało

dziś dojrzałość tłumi i spowalnia

co będzie jutro

czy spokój i spełnienie

czy gorycz i samotność

a może nic

po prostu pustka i niebyt

Miłość

przyfrunęła niespodziewanie

rozgościła się w sercu

tkliwością i upojeniem

otuliła duszę

obsesją dotknęła myśli

i umknęła bez fanfar

cicho jak spływająca łza

Tanka

plama żółci

łąka przy zagajniku

pełna mniszków

czy ktoś teraz myśli

o jesiennej szarudze

zimowo

mróz artysta szyby stroi

śnieg pokrył czapą gałęzie

bałwan przy ganku stoi

kura usiadła na grzędzie

pole  las też pięknem kusi

tropów zajęcy poszukać

zima czaruje bo musi

do wiosny jeszcze poczekać

zmrozić wróble gile sarny

szkarłatem pokryć policzki

los psa przy budzie też marny

nie ma na dworze perliczki

kwiaty do wiosny czekają

drzewa zielenią wybuchną

dni tygodnie  uciekają

cieszę się z moją córuchną

Zima

mróz kwiaty już rzeźbi skrycie
drzewa pod szadzią stękają
dusza juz nuci w zachwycie
słoneczne dni też bywają

piękna ta zima nastała
śniegiem pokryła już pola
droga do sanny dojrzała
iskra się w sercu zapala

zachwytem wzdycham o świcie
piękno podziwiam wieczorem
wierszuję też należycie
nad skutym lodem jeziorem

Ten sen

nie zdradzę nikomu
zaprosiłam cię do mojego snu
uwodziłeś spojrzeniem gestem 
utknęłam w przestrzeni pomiędzy 
nocą a brzaskiem
w poszukiwaniu twoich ust
spragniona tajemnicy i czegoś więcej
zachłysnęłam się oddechem
spiłam zapach nieba i piekła
pamiętam
pieszczoty niespokojne dłonie
ostatni dotyk krzyk
i poranek pachnący tęsknotą
cichy jak twoje wyznania

Zanim powiedziałam tak

szukałam  schronienia

 nim powiedziałam tak

chciałam zbudować dom

na granitowej skale

miał tchnąć ciepłem i miłością

szukałam spokoju

chciałam pomilczeć z tobą

zaznać ukojenia i ugasić pożar wspomnień

pamiętam

noce krzyczące rozkoszą

czułość i tęsknotę gdy znikałeś choć na chwilę

i pewność jutra o poranku

wtedy powiedziałam tak

***

starość narzuca brzemię

 nie głaszcze

rzuca na kolana pod pręgierzem

rozlicza z czynów

przeszłość wskazuje jej drogę

sumienie bywa katem

sprawiedliwość karą

***

młodość karmi się snami

pląsa z lekkością motyla

 to wybiega w przód

 to chwyta w dłonie teraźniejszość

starość  naznaczona trwaniem

czeka cicha i bierna

przytulając do serca wspomnienia

o starości

lata umykają w pędzie

jak tabun dzikich koni

czas maluje srebrem skronie

to nic że energii coraz mniej

że zmarszczki  rozkwitają na czole

uchwyć marzenia utkane ze snu

one nigdy się nie starzeją

wspomnienie o babci

jeszcze wczoraj

dotykałam twoich papierowych dłoni

dziś odeszłaś

do krainy pachnącej wiecznością

zabrałaś spokój bliskość opowieści

ciepło nie pieści już serca

nie wysłuchasz  nie pocieszysz

zwierzenia

przekułam w ciszę

smutek zapuścił korzenie

i tylko czasem gdy próbuję

schwytać wspomnienia

dostrzegam twoje oczy

zima

sypie śnieżek sypie mrozik nie rozpieszcza

Kasie szczypie w uszka niedobry koleżka

bałwan pod oknem jeszcze miotłę dzierży

piesek marznie na mrozie i wciąż w budzie leży

poleży do marca czeka na słoneczko

Kasia też już czeka gdy zdejmie palteczko

jeszcze czekać trzeba na wiosenna kwiaty

na razie karnawał jak zawsze bogaty

Kasia na bal idzie w towarzystwie taty

fartuszek odłoży włoży piękne szaty

tańczyć będzie ładnie oczaruje dzieci

karnawał się skończy czas szybko poleci

czemu

pod powiekami noc się skrada

samotna bezsenna

marzenia utkane ze wspomnień

układają się na poduszce

zamiast ciebie

pamiętam szepty moc zapewnień

poranki  pełne uniesień i westchnień

i twoje oczy

zamknięte na zawsze

trwam w ciszy już spokojna

 uśmiechem przeganiam rozpacz

tylko czemu

rzęsy pachną łzami

czemu wciąż oddycham tęsknotą

W imię dobra

cóż żeś uczynił

świat zamarł i przeklął

ten moment gdy dobro

strąciłeś do wrót Belzebuba

anioły zapłakały

nie posłuchałeś głosu serca

zbrukana dusza ogłuchła

od krzyku sumienia

dzierżyłeś błąd jak wieniec chwały

i tylko mi nie mów

w imię dobra

Złudzenie

w imię dobra

przekułeś prawdę w kłamstwo

wypuściło pąki

 trując jadem myśli

czemu bez wstydu

trwonisz czas

na igraszki z Lucyferem

trwasz w złudzeniach bijąc się w piersi

przetrzyj oczy

stań pod pręgierzem

i pozwól by powieki zakwitły łzami

Wspomnienie/ trzynastozgłoskowiec/

siądź przy kominku miły podaj mi dłoń czule

przytulę ją do serca taką mam naturę

wspomnę nasze spotkanie w lesie na polanie

kasztanów pełen koszyk i  to twoje zadanie

znaleźć rydze i kanie w lesie tym głębokim

zamoczyć stopy w stawie przy jarze szerokim

dziś widzę twoją minę sfrasowane czoło

gdy grzybów w lesie braki i tłum ludzi w około

siądź przy kominku miły nie frasuj się wcale

teraz grzyby szukamy już razem zuchwale

w wielkie lasy chodzimy ludzi nie mijamy

maślaki borowiki w koszyki zbieramy

Pragnienie

poczęstuj się

moje usta obiecują rozkosz

jeszcze raz chce poczuć

twoje istnienie

ukołysz

napełnij sobą po brzegi

chce doświadczyć pełni

ty i ja

zapłoniemy na chwilę

zanim cisza przemówi

tylko czemu

wciąż tak cię pragnę

Przeszłośći przyszłość/sonet/

Przeszłość i przyszłość/sonet/

czas szalony biegnie gna życie mija

przeszłość już w mrokach wspomnień skrywa lico

wczoraj to miejsce wnet  już inna droga

czasy teraźniejszość sny los i nazwisko

nowe już kształty marzenia siedlisko

jutro nadchodzi młodość starość goni

pokolenia w cieniu składają wszystko

bohater zostaje w pamięci ludzi

zawsze z tych samych korzeni wyrasta

czerpiemy nektar taka nasza dola

on nas wzbogaca do pracy sposobi

bohater dawny istnienie nam czyni

mędrzec współczesny wnet życie ubarwi

pokoleń znów po nas kroczących w chwale

Agata Rak

Zima

wiatr hula po łąkach
czule pieści pola
świat ciszą natchniony
drzemie po opłotkach

drzewa już wzdychają
pod ciężkim brzemieniem
las trzaskiem się wita
nostalgia gra w sercu

zima welon szyje
biel mami spokojem
mróz srebrem maluje
to trawy to krzewy

ptaki już zamilkły
zając miedzę znaczy
słońce twarz przysłania
zadumy to czasy

Zamrożone serce

zamrożone serce nie czuje

nie tęskni  

trwa

podarowałam ci je z ufnością

gdy jeszcze tętniło życiem

zdeptałeś je odrzuciłeś

ogłuchłam

od jego krzyku

tylko czasem jeszcze

wspomnienia bombardują myśli

trzepocze wtedy i łka

bezradne

jak skrzywdzone dziecko

zimowe haiku

śnieg i mróz

białe kwiaty na szybie

lśnią srebrzyście

choinka w sieni

wśród zapach żywicy

ostatnie igły

wiatr w polu

w białym puchu przy miedzy

ostatni  liść

czy mam

Czy mam być z tobą

czy już nie

kocham ty przestałeś

nie rozpieszczasz słowem

nie otulasz ramionami oddechem

tylko pragniesz

 i trwasz bez słowa

chłodny niedostępny

nie skarżę się już

łzy nie kalają rzęs

i czasem tylko  jeszcze drżę

gdy wspomnienia dotykają duszy

Nie znam siebie

kim jestem

dziś nie znam siebie

dzień radością się zaczął i rozkoszą

tulę do serca szczęście

jesteś tuż obok

podajesz mi uśmiech na tacy

ciepły poranek pachnie kawą

 dotyk rozbudza

a jeszcze wczoraj samotność

tarmosiła myśli

ból szczerzył zęby

jak rozszalały pies

i tylko śnieg wciąż pada i pada

Los

Los to popycha to stawia pod murem

życie czasem gna

czasem zwalnia bieg

jeszcze wczoraj pławiłam się w słońcu

kąpałam w szczęściu

jutro mogę w mroku

połykać  łzy

dotykam przyszłości sercem

biorę w dłonie nadzieję

czy los będzie rozpieszczał

jak kochanek ze snu

czy będzie karcił łamał kark

Agata Rak/ Aga Agra/

Wyróżnienie za ten wiersz...Strasznie siecieszę...:)

gdzie te chwile

Gdzie podziały się chwile minione

gdzie są dni dźwięki wrażenia

czas nie czeka

życie ucieka w szalonym pędzie

czasem przez mgnienie wracam

do zdarzeń uczuć

dotykam ich myślą smakuję

rozkosz nie pachnie jak wtedy

i tylko łzy nadal  się toczą

do zwiędłych ust

suchych jak pergamin

tautogram na p

puch pokrył pierzynką pustkowia

pojaśniały pola

pobladły policzki pokryte pąsem

pigwowiec posmutniał

przeminął pochmurny poranek

pomroził przechodniów

 przytupują

pies podąża pobielonym poboczem

ptaki prędko pochłaniają pszenicę

po przejściu paru przecznic

pragnę pięknej pogody

piasku plaży

pieszczoty promieni

poczekam