Zima

mróz kwiaty już rzeźbi skrycie
drzewa pod szadzią stękają
dusza juz nuci w zachwycie
słoneczne dni też bywają

piękna ta zima nastała
śniegiem pokryła już pola
droga do sanny dojrzała
iskra się w sercu zapala

zachwytem wzdycham o świcie
piękno podziwiam wieczorem
wierszuję też należycie
nad skutym lodem jeziorem

Ten sen

nie zdradzę nikomu
zaprosiłam cię do mojego snu
uwodziłeś spojrzeniem gestem 
utknęłam w przestrzeni pomiędzy 
nocą a brzaskiem
w poszukiwaniu twoich ust
spragniona tajemnicy i czegoś więcej
zachłysnęłam się oddechem
spiłam zapach nieba i piekła
pamiętam
pieszczoty niespokojne dłonie
ostatni dotyk krzyk
i poranek pachnący tęsknotą
cichy jak twoje wyznania

Zanim powiedziałam tak

szukałam  schronienia

 nim powiedziałam tak

chciałam zbudować dom

na granitowej skale

miał tchnąć ciepłem i miłością

szukałam spokoju

chciałam pomilczeć z tobą

zaznać ukojenia i ugasić pożar wspomnień

pamiętam

noce krzyczące rozkoszą

czułość i tęsknotę gdy znikałeś choć na chwilę

i pewność jutra o poranku

wtedy powiedziałam tak

***

starość narzuca brzemię

 nie głaszcze

rzuca na kolana pod pręgierzem

rozlicza z czynów

przeszłość wskazuje jej drogę

sumienie bywa katem

sprawiedliwość karą

***

młodość karmi się snami

pląsa z lekkością motyla

 to wybiega w przód

 to chwyta w dłonie teraźniejszość

starość  naznaczona trwaniem

czeka cicha i bierna

przytulając do serca wspomnienia

o starości

lata umykają w pędzie

jak tabun dzikich koni

czas maluje srebrem skronie

to nic że energii coraz mniej

że zmarszczki  rozkwitają na czole

uchwyć marzenia utkane ze snu

one nigdy się nie starzeją

wspomnienie o babci

jeszcze wczoraj

dotykałam twoich papierowych dłoni

dziś odeszłaś

do krainy pachnącej wiecznością

zabrałaś spokój bliskość opowieści

ciepło nie pieści już serca

nie wysłuchasz  nie pocieszysz

zwierzenia

przekułam w ciszę

smutek zapuścił korzenie

i tylko czasem gdy próbuję

schwytać wspomnienia

dostrzegam twoje oczy

zima

sypie śnieżek sypie mrozik nie rozpieszcza

Kasie szczypie w uszka niedobry koleżka

bałwan pod oknem jeszcze miotłę dzierży

piesek marznie na mrozie i wciąż w budzie leży

poleży do marca czeka na słoneczko

Kasia też już czeka gdy zdejmie palteczko

jeszcze czekać trzeba na wiosenna kwiaty

na razie karnawał jak zawsze bogaty

Kasia na bal idzie w towarzystwie taty

fartuszek odłoży włoży piękne szaty

tańczyć będzie ładnie oczaruje dzieci

karnawał się skończy czas szybko poleci

czemu

pod powiekami noc się skrada

samotna bezsenna

marzenia utkane ze wspomnień

układają się na poduszce

zamiast ciebie

pamiętam szepty moc zapewnień

poranki  pełne uniesień i westchnień

i twoje oczy

zamknięte na zawsze

trwam w ciszy już spokojna

 uśmiechem przeganiam rozpacz

tylko czemu

rzęsy pachną łzami

czemu wciąż oddycham tęsknotą

W imię dobra

cóż żeś uczynił

świat zamarł i przeklął

ten moment gdy dobro

strąciłeś do wrót Belzebuba

anioły zapłakały

nie posłuchałeś głosu serca

zbrukana dusza ogłuchła

od krzyku sumienia

dzierżyłeś błąd jak wieniec chwały

i tylko mi nie mów

w imię dobra

Złudzenie

w imię dobra

przekułeś prawdę w kłamstwo

wypuściło pąki

 trując jadem myśli

czemu bez wstydu

trwonisz czas

na igraszki z Lucyferem

trwasz w złudzeniach bijąc się w piersi

przetrzyj oczy

stań pod pręgierzem

i pozwól by powieki zakwitły łzami

Wspomnienie/ trzynastozgłoskowiec/

siądź przy kominku miły podaj mi dłoń czule

przytulę ją do serca taką mam naturę

wspomnę nasze spotkanie w lesie na polanie

kasztanów pełen koszyk i  to twoje zadanie

znaleźć rydze i kanie w lesie tym głębokim

zamoczyć stopy w stawie przy jarze szerokim

dziś widzę twoją minę sfrasowane czoło

gdy grzybów w lesie braki i tłum ludzi w około

siądź przy kominku miły nie frasuj się wcale

teraz grzyby szukamy już razem zuchwale

w wielkie lasy chodzimy ludzi nie mijamy

maślaki borowiki w koszyki zbieramy

Pragnienie

poczęstuj się

moje usta obiecują rozkosz

jeszcze raz chce poczuć

twoje istnienie

ukołysz

napełnij sobą po brzegi

chce doświadczyć pełni

ty i ja

zapłoniemy na chwilę

zanim cisza przemówi

tylko czemu

wciąż tak cię pragnę

Przeszłośći przyszłość/sonet/

Przeszłość i przyszłość/sonet/

czas szalony biegnie gna życie mija

przeszłość już w mrokach wspomnień skrywa lico

wczoraj to miejsce wnet  już inna droga

czasy teraźniejszość sny los i nazwisko

nowe już kształty marzenia siedlisko

jutro nadchodzi młodość starość goni

pokolenia w cieniu składają wszystko

bohater zostaje w pamięci ludzi

zawsze z tych samych korzeni wyrasta

czerpiemy nektar taka nasza dola

on nas wzbogaca do pracy sposobi

bohater dawny istnienie nam czyni

mędrzec współczesny wnet życie ubarwi

pokoleń znów po nas kroczących w chwale

Agata Rak

Zima

wiatr hula po łąkach
czule pieści pola
świat ciszą natchniony
drzemie po opłotkach

drzewa już wzdychają
pod ciężkim brzemieniem
las trzaskiem się wita
nostalgia gra w sercu

zima welon szyje
biel mami spokojem
mróz srebrem maluje
to trawy to krzewy

ptaki już zamilkły
zając miedzę znaczy
słońce twarz przysłania
zadumy to czasy

Zamrożone serce

zamrożone serce nie czuje

nie tęskni  

trwa

podarowałam ci je z ufnością

gdy jeszcze tętniło życiem

zdeptałeś je odrzuciłeś

ogłuchłam

od jego krzyku

tylko czasem jeszcze

wspomnienia bombardują myśli

trzepocze wtedy i łka

bezradne

jak skrzywdzone dziecko

zimowe haiku

śnieg i mróz

białe kwiaty na szybie

lśnią srebrzyście

choinka w sieni

wśród zapach żywicy

ostatnie igły

wiatr w polu

w białym puchu przy miedzy

ostatni  liść

czy mam

Czy mam być z tobą

czy już nie

kocham ty przestałeś

nie rozpieszczasz słowem

nie otulasz ramionami oddechem

tylko pragniesz

 i trwasz bez słowa

chłodny niedostępny

nie skarżę się już

łzy nie kalają rzęs

i czasem tylko  jeszcze drżę

gdy wspomnienia dotykają duszy

Nie znam siebie

kim jestem

dziś nie znam siebie

dzień radością się zaczął i rozkoszą

tulę do serca szczęście

jesteś tuż obok

podajesz mi uśmiech na tacy

ciepły poranek pachnie kawą

 dotyk rozbudza

a jeszcze wczoraj samotność

tarmosiła myśli

ból szczerzył zęby

jak rozszalały pies

i tylko śnieg wciąż pada i pada

Los

Los to popycha to stawia pod murem

życie czasem gna

czasem zwalnia bieg

jeszcze wczoraj pławiłam się w słońcu

kąpałam w szczęściu

jutro mogę w mroku

połykać  łzy

dotykam przyszłości sercem

biorę w dłonie nadzieję

czy los będzie rozpieszczał

jak kochanek ze snu

czy będzie karcił łamał kark

Agata Rak/ Aga Agra/

Wyróżnienie za ten wiersz...Strasznie siecieszę...:)

gdzie te chwile

Gdzie podziały się chwile minione

gdzie są dni dźwięki wrażenia

czas nie czeka

życie ucieka w szalonym pędzie

czasem przez mgnienie wracam

do zdarzeń uczuć

dotykam ich myślą smakuję

rozkosz nie pachnie jak wtedy

i tylko łzy nadal  się toczą

do zwiędłych ust

suchych jak pergamin

tautogram na p

puch pokrył pierzynką pustkowia

pojaśniały pola

pobladły policzki pokryte pąsem

pigwowiec posmutniał

przeminął pochmurny poranek

pomroził przechodniów

 przytupują

pies podąża pobielonym poboczem

ptaki prędko pochłaniają pszenicę

po przejściu paru przecznic

pragnę pięknej pogody

piasku plaży

pieszczoty promieni

poczekam