klucz żurawi
nad głową złote lśnienia
klon w słońcu
kto teraz tęskni skrycie
za srebrnym czarem szadzi
------
gęsi w szyku
ostatnie liście dębu
drżą na wietrze
czy wspominasz z nostalgią
letni poranek w lesie
------
żółć chryzantem
pierwszy przymrozek chłodzi
moje policzki
komu teraz potrzebna
ławka pod bzem w ogrodzie
blade słońce
nitki babiego lata
plącze wiatr
kto teraz oczekuje
upalnego poranka
-----
złotrudy liść
tonący w kałuży
szum deszczu
kto teraz chce planować
urlop nad Bałtykiem
------
szare niebo
zrudziałe marcinki
mokną w deszczu
kto teraz chce odpocząć
na piaszczystej plaży
mglisty poranek tętniący melancholią
wywabił mnie
z domu
jeszcze
jeden krok i jeszcze jeden
i las
natchniony ciszą
wyciąga po
mnie ramiona
brnę wśród
wilgotnych miękkich traw
chłonąc z
rozkoszą zapach grzybów roślin błota
promienie
złotowłosego słońca
wskazują mi
drogę
tu sosna
zachwyca orzeźwieniem
tam
majestatyczny dąb kusi szkarłatem i muzyką liści
tu wiewiórka
tam dzięcioł
tam świerk
sypie szyszkami
tam jeżyny
usiłują mnie zatrzymać
kosztuję
kilka owoców spragniona słodyczy
po chwili
oczarowana wszechobecnym pięknem
uśmiecham
się do siebie i wracam
zabierając z
sobą moc wrażeń
srebrne
nitki babiego lata
i parę
podgrzybków
Dotykam dnia przez krople deszczu
częstuje mnie
szkarłatem i oranżem liści
brzoza przy wiejskiej drodze już kapie złotem
marcinki i chryzantemy plamią rabatę
wczoraj wyczesałam ze zrudziałych traw
ostatnie orzechy
dziś może skłonię się ziemi
w podzięce za lśniące kasztany
jutro wepnę we włosy
gałązkę jarzębiny z lasu za sennymi łąkami
i rozsmakuję się dojrzałej jesieni
nim zapłakany listopad
zasnuje szyfonem mgieł
pola lasy ogrody i wieśniacze chaty
dobre słowo
dociera do
serca i otwiera je
jak
czarodziejski klucz
utula i
kołysze na otarcie łez
jest niczym
serdeczny uśmiech
posłaniec
miłości
niczym tkliwość
czuły gest
niczym
kojące ciepło ramion
każdy je
ceni każdy łaknie wchłania
lecz nie
każdy nim darzy
pamiętasz
gdy jeszcze pieściłeś mnie słowem
moc dobrego
słowa
i chwile po
pamiętasz
niebo o
barwie atramentu
utkane
złotymi lśnieniami
runęło mi na
głowę
wpatrzona w
srebrnolicy księżyc marzę
o magicznym
kałamarzu i piórze
i o znakach układających się w wiersze
jeszcze ci nie powiedziałam
jak szalona
jest moja miłość
jak tęsknie
za ciepłem zamkniętym w dłoniach
wzajemnością otulającą zziębnięte serce
jak wciąż
maluję wspólne chwile
natchnione
pieszczotą dotykiem
nie wiesz nic
o mojej samotności
o bólu
plączącym ścieżki pachnące jutrem
nie ma już
nadziei
zniknęła za
horyzontem
wraz z ciszą
pomiędzy nami
ty to wiesz
i ja to wiem
wczoraj
chwaliłam
młodość
biegałam
wciąż głodna wrażeń
z ogniem w oczach
karmiłam
emocje szaleństwem
pożądałam
tego co inni
dziś
rozkwitłam
pod dotykiem dojrzałości
podążam ze
spokojem w sercu
chwytając
chwile pachnące ciszą
słucham
siebie
a dusza moim
drogowskazem
jutro
nazwiesz
mnie seniorką
a ja zacznę
sunąć ku wieczności
bez planów
bez celów
zapatrzona w
to co duchowe
i we
wspomnienia tak barwne
jak kiedyś
życie
*** Ekfraza do obrazu Agnieszki Kuśmierczuk
zanurzona w błękicie
brodzę w ciszy wód
ścierając z tafli
odbicia kłaniających się drzew
szuwary malowane różem i fioletem
w półśnie chwalą nadciągająca noc
dzień jeszcze trwa
pyszne słońce
to zalewa złotem i oranżem horyzont
to figluje z falami mieni się lśni
oddycham pięknem
a spokój podaje mi dłonie
żegluję nieustannie
chwytając chwile
pachnące ulotnym marzeniem
chcę odkryć miłość w twoim sercu
jak drogocenną perłę
chcę zachłysnąć się wzajemnością
poczuć zachwyt spełnienia
i to poczucie bliskości
gdy dwie dusze skute w jeden monolit
szlochają rozpaczliwie
bo ciała oddalone od siebie
nie chcą żyć własnym życiem
w oceanie pragnień
ty i ja zgodnie splatamy momenty w jedność
podążając ku wieczności
