deszcz/wiersz kasyczny/

  

deszcz stuka w parapet deszcz senny jesienny

moczy wszystko w koło tak chętnie niezmienny

napadał do donic nalał do sadzawki

w domu mokre ślady w parku mokre ławki

nie brak mi już wody na rabacie w sadzie

złapię jej do beczki w ogrodzie osiądzie

ciało już nie cierpi nie ocieka potem

kocham deszcz jesienny bo lato kłopotem

jutro pójdę w lasy bo tęsknię za lasem

nazbieram maślaków uśmiechnę się czasem

spłyną deszczem włosy zamoczę też buty

nie jest to problemem bo lubię marszruty

spacer w deszczu miły serce chłodem pieści

po upalnym lecie to są dobre wieści

niech jeszcze popada niech popluszcze wodą

wyjdę też na łąki bo życie przygodą

deszcz stuka w parapet deszcz senny jesienny

moczy wszystko w koło tak chętnie niezmienny

napadał do donic nalał do sadzawki

w domu mokre ślady w parku mokre ławki

nie brak mi już wody na rabacie w sadzie

złapię jej do beczki w ogrodzie osiądzie

niech pada niech leje lubię cię szarugo

niech słońce też świeci bo zima niedługo

już światła szarego smutki się chwytają

krople deszczu zimne jeszcze ich dodają

niech w moim ogrodzie babie lato gości

ono w parze z deszczem to dużo radości

krople z pajęczyną do siebie pasują

tak cieszą tak pięknie zmysły angażują

czarują jak kolia z przejrzystych diamentów

och  życie me z cudnych składa się momentów

deszcz stuka w parapet deszcz senny jesienny

moczy wszystko w koło tak chętnie niezmienny

napadał do donic nalał do sadzawki

w domu mokre ślady w parku mokre ławki

nie brak mi już wody na rabacie w sadzie

złapię jej do beczki w ogrodzie osiądzie

deszcz

wciąż pada i pada

kropla za kroplą miarowo bębnią

w co się da

spływają kaskadą po liściach murach chodnikach

kapią z dachów

kałuże rozlane jak jeziora

już utopiły odziany w szarą pelerynę dzień

łowię w głębi moje posmutniałe oczy

dusza w półśnie wzdycha ciężko

myśli nasączone melancholią płyną leniwie

niebo zamknęło słońce

w klatce z chmur i wypuścić nie chce

wciąż pada i pada

smutek

zakradł się niespodziewanie

chyłkiem wypełznął z cienia

spętał myśli czarnym powrozem

nie chcę by mnie objął  ramionami

przygarnął pochłonął

walczę

już brak mi sił

oddycham nim zaplatana we wspomnienia

na granicy szaleństwa

czy już na zawsze ja i on zespoleni

zasiądziemy w mrocznym kącie

czy  już jutro wyciągnę dłonie do światła

a dusza zatańczy i rozjarzy się radością

mroczno/strofa saficka/

słońce oranżem pieści już horyzont

mrok coraz większy wypełza z wrót lasu

w ciszy wieczoru głos bąka wibruje

jezioro senne

mgła coraz gęstsza snuje się przy ziemi

topi się w szarej pelerynie zmroku

księżyc zabłysnął lisią czapę dzierży

świat już zasypia

za chwilę słyszę głos puszczyka dźwięczny

zwierzęta nocy ruszają na łowy

w półśnie do domu kroczę bez pośpiechu

sen czeka na mnie

*** ekfraza

jeszcze jedna fala i jeszcze jedna

morze leniwie liże kamienie chłodzi stopy

myśli ulatują z wiatrem figlarzem

on jak nikt pieści zmysłowo zarys ciała flirtuje z włosami

czesze je plącze

przesuwa miedzy palcami

pasmo po paśmie

przekomarza się z muślinem sukni

chce skraść kapelusz

zazdrosne niebo

kapie błękitem

wspiera się na ramionach

to tu to tam razi dotykiem wodę

jednoczy się z bielą piany i nic sobie nie robi

z jej wzburzenia

a brzemienna w magię chwila trwa i trwa

obraz Volegova

i wyróżnienie za ten wiersz...

***

babie lato

zaplatane w twoje włosy

przywołuje jesień

gra srebrzystym lśnieniem w słońcu

nawiedza miękkim ruchem zrudziałe trawy

z wdziękiem tuli się do opuszczonych ptasich gniazd

jeszcze dzień dwa

i pierwsze krople deszczu

zawisną na nitkach podobne łzom

a ja z nostalgią wspomnę lato

koniec sierpnia

jeszcze sierpień strojny w szmaragdy

sunie do mety

a już jesień maluje złotem liście brzóz

i rozlewa barwną kaskadą astry w ogrodzie

rozmarzone nawłocie odziane w żółte kasaki

flirtują z wiatrem

podziwiam sad

hojne jabłonie śliwy i grusze

zrzucające mi w dłonie pachnące słodyczą

dary późnego lata

i wrzosowisko tkające fioletowe kobierce

jeszcze jeden dzień i jeszcze jeden

a świeżo zaorane zagony i puste ścierniska

pożegnają klekot bocianów zdążających ku przygodzie

pamiętasz

oddychające mgłą poranki

i srebrne jak włosy staruszki nitki igrające z marcinkami

jeszcze nie czas

Ukojenie

szukając ukojenia

trafiłam tu

gdzie potok pieści uszy szeptem

gdzie pstrągi igrają z migotliwym cieniem

spoczęłam na kamieniu

odurzona wonią łąki dotknęłam ciszy lasu

rzeczywistość ubrana w strój kata

przepłynęła obok szczerząc zęby

to nic że życie czasem boli

że przenika teraźniejszość że kala cieniem jutro

ja trwam niestrudzenie

widzę słyszę czuję

i przytulam do serca piękno istnienia

słońce

wciąż świeci słońce

niebo pławi się w złocie

pieszcząc dzień w jasnej szacie

upał rozlewa się falą ognia

spijając wilgoć z chmur

późne lato zapomniało

o chłodnych nocach i rześkich porankach

nie wyruszyło na spotkanie z nostalgią

a promienie słońca kładą się migotliwie

to tu to tam

to na omdlałych liściach i kwiatach

to na zroszonym czole

to swawolą z kurzem na jezdni

wciąż świeci słońce

Wybór

życie ma swój początek i kres

pomiędzy pierwszym oddechem

a ostatnim

myślimy czujemy doświadczamy

los bywa zmienny

raz opiekuńczy jak kochająca matka

otula miękkością koi wspiera

raz bierze przykład z kata

raz prostuje ścieżki wiedze dłoń w dłoń

szlakiem wśród tańczących elfów kwiatów

raz stawia tamy rzuca na kolana w błocie

życie to wybór

miłość lub przemoc

możesz wyciągnąć dłonie by przytulić dotknąć skroni

a możesz by wymierzyć cios złamać kark

co wybierasz

zdecyduj sam

***

My

to teraz ja i ty

los rozdzielił nas szeroką wodą

i zburzył mosty

mrok czai się w zakamarkach zbolałej duszy

i zaciera ręce

zaplątana w negatywne emocje

stłamszona śnię o wolności

dziś rozdrapałam kolejną ranę

jutro pewnie posypię ja solą

jak długo jeszcze będę się karać

jak długo będę wracać

do momentów

pomiędzy początkiem a końcem

a tak chcę zapomnieć

Agata Rak

***

chwila po chwili

rozpływam się w ciszy opadających powiek

błogostan to krąży to faluje

między opuszkami palców a kącikiem ust

kuszący zapach

sekretnych zakamarków tłumi wolę mąci myśli

spijam westchnienia jęki

błogosławiąc słodycz i namiętność

zanurzam się w tobie po ostatni krzyk

po spełnienie