Wigilia z tobą

który to już raz
ubrani w serdeczność
zasiadamy do wieczerzy
w ten szczególny moment
gdy dzień ujmuje dłoń nocy
a anioły snują opowieść o Betlejem

który to raz
łamiemy się opłatkiem
otuleni wonią choinki
i migotliwym ciepłem świec

spójrz
już gwiazdka mruga
a ślady samotnego wędrowca
pokrył świeży puch

misterium czas zacząć
nim mrok rozłoży skrzydła

pierwsza gwiazdka

pierwsza gwiazdka

opłatek w dłniach mamy

wzruszenie bliskich

miejsce babci przy stole

puste już na zawsze

Ty ja i grudzień

dzień odszedł za horyzont

cisza przycupnęła

pod skrzydłami mroku

grudzień chłodzi

ściąga z twarzy uśmiech

drzewa obejmują się ramionami

sen nie nadchodzi

samotność rozparta na poduszce

złorzeczy do ucha

kąsa duszę

czy znowu wytrwam

do brzasku

otulona we wspomnienia

nasłuchując kroków w oddali

Jesienno- zimowe nastroje

posłuchaj wiatru

posłuchaj deszczu

grudzień raz zimą

raz jesienią gra

sypnął już śniegiem

kałuż dołożył

spójrz z dachu spływa

biel ścieżki ścieli

gwiazdki wirują

krople z rzęs kapią

srebro w gałęziach

wilgoć na liściach

jesień czy zima

dłonie ci chłodzi

jesień czy zima

w sercu twoim gra

Grudzień

łąki już przysypane

świerk przed domem w czapie śpi

lśniącą bielą wita las

wiatr dusze chłodem trapi

oczy tęsknią za słońcem

dłonie ciepła szukają

błyskiem kwiat mrozu nęci

tęsknota serce skuwa

grudzień błoto utwardził

myśli lata szukają

zima jesień wyparła

królowej śniegu to czas

spacer po parku

spacer po parku
pies strzepuje z grzbietu
pierwszy śnieg

śnieży od rana

śnieży od rana
ścieżka przed domem
pełna tropów

ranek przed domem

ranek przed domem
w śniegu obok schodów
czerwone jabłko

Księżycowa noc

nie zasypiaj jeszcze nie

księżycowa noc

śle zaproszenie

czuję tchnienie wsi

jej rytm i wszechobecną ciszę

popatrz

niebo w granat ubrane

tuli w ramionach szarość

miękką jak jedwabny szal

a gwiazdy pławiące sie w sadzwace

wyciągają roziskrzone dłonie

między jednym a drugim

drgnienie powiek

obejmuję drzewa

nurkuję w jasności chaty

wyrwij z ram czasu

cząstkę wspomnień

i zachowaj w sercu

czy już śnię

foto Bończa Rutkowski,,Księżycowa noc"

mróz o poranku

mróz o poranku

 winobluszcz tuż przy drzwiach

ukryty w puchu

tęsknota za jesienią

powraca niczym słońce

pierwszy śnieg

pierwszy śnieg
schody do domu w bieli
ślady gołębi

Lato to czy jesień

szafirowe drzewa bielą strojne astry

fioletowe wrzośce żółte słoneczniki

kwitną jeszcze dalie a już jesień czeka

lecą już bociany odlecą i gęsi

koszyk pełen rydzy ostatnie maliny

dojrzałe orzechy lecz dorodne dynie

czerwone korale wianek na drzwiach zdobią

kasztany spadają lato żegna już

jesienne poranki letnie popołudnia

ta pora przełomu babim latem kusi

w ciepło dni obleka chłodem nocy straszy

jesień to czy lato jesień już tuż tuż

wrzesień 2013r

Jesień

zasłuchana w deszczu zasłuchana w wietrze

sławię puste pola sławię mgliste łąki

tańczę walca z liśćmi pląsam z kasztanami

tulę w myślach tulę jesienną noc

chadzam z babim latem przytupuję czasem

kałuże omijam blasku słońca szukam

jarzębin korale na szyi motam

wrzosem sie otaczam  szkarłatem śnię

nie tęsknię za wiosną nie płaczę za latem

nie czekam na zimę puch biały sypki

tylko złote brzozy tylko czerwień dębów

w duszy mojej grają a w sercu bal

dosięgam łąki

otulonej ciszą

i mgły falującej z wolna

brzoza samotnica

płacze ostatnimi liśćmi

czuję mokrą korę

zapach błota

i wiatr zaglądający w oczy

śliskie trawy

smagają dłonie

tak zimne

brodzę

w wilgoci i smutku

melancholia puka

do okna duszy

kiedy w końcu szadź

zalśni w słońcu

Posłuchaj

niebo szlocha

szarością

miesza krople i łzy

drzewa krzyczą

nagimi gałęziami

budząc tęsknotę

za słońcem

i ciepłem dłoni

wiatr

szepcze w kominie

to roznieca to tłumi płomień

szarpie włosy

chłodzi duszę

splatam warkocz

z sinych traw i wspomnień

czemu listopad

i twoje serce

są tak zimne

zmierzch w ogrodzie

zmierzch w ogrodzie

kopczyk piasku pod bzem

zapach ziemi

twój czarno- biały pyszczek

na zawsze w moim sercu

Schyłek jesieni

ciepło odpłynęło

z babim latem

słońce ukryło twarz

za wachlarzem z chmur

ostatnie liście

pieszczą drżeniem gałęzie

ptaki zaskakują ciszą

spójrz

pies skulony z zimna

odwiedził następną kałużę

a koty okupują

buzujący piec

słyszysz

śpiew wiatru

i szept mgieł

zima puka do drzwi

grób przy drodze

grób przy drodze 

świeca obok tablicy 

oświetla napis 

babcia nucąca w kuchni 

żywa w mojej pamięci

Jesienne smutki

jeszcze wczoraj radość

całowała mnie w czoło

a dziś smutek

mości się w sercu

a skulone emocje łkają w ciszy

czy wieczór

z powrotem gwiazd i ciebie

sprowadzi szczęście

a może to jesień

tłamsi myśli

i rozplenia cierpienie

jak chwasty

 i  dopiero wiosenne grzmoty

rozjaśnią twarz

i pomalują wargi uśmiechem

grobowiec cioci

grobowiec cioci

wiązanka chryzantem

w twojej dłoni

ciepły sweter w warkocze

ciągle w mojej szafie

Dziś i jutro od wczoraj

cierpienie oblekło

w mrok teraźniejszość

ciemność krzyczy goryczą

nieistnienie wyżera duszę

stężała jasność trwa

przycupnięta w kącie

szukam

barw odcieni ciepła

błądzę

zbieram

lśniące

przebłyski wspomnień

jak naręcza kwiatów

jutro wabi

niebyt

ulatuje  szarością w cień

i biegnę biegnę ku światłu

Marcin Sacha

Poczekaj

nie nadążam
śnieg ścieli mroźny całun
między nami
chłodzi dłonie usta dusze

wiatr szelma
tarmosi gałązki
igra z emocjami
wyciska łzy

spójrz
jeszcze liście okupują z szeptem
gałęzie
jak rdzawe ptaki
a już drzewa
otulone puchem śnią o cieple

poczekaj
czy jeszcze kiedyś
zestroimy kroki myśli serca

cmentarz we mgle

cmentarz we mgle

znicz na grobie dziadka

woń chryzantem

stado szarych gołębi

jeszcze na niego czeka

grobowiec babci

grobowiec babci
niebieskie marcinki
w blasku znicza

mogiła we mgle

mogiła we mgle

szklany znicz w twoich dłoniach

drgający płomień

drewniana fajka taty

zgasła już na zawsze

cmentarz w słońcu

cmentarz w słońcu

niebieskie marcinki

przy grobie cioci

jej błękitne oczy

wciąż w mojej pamięci

Odeszli...

odeszli

już ich nie ma

ślady rozwiał wiatr

drogi bez powrotu

nabrzmiały ciszą

mgliste szczeliny

między światami

rozpłynęły się jak obłoki

nie ma babci ani taty

ciocia nie czyta mi bajek

dziadek nie śledzi

wzlatujących gołębi

pozostały

puste zakamarki

w sercu stężałym z samotności

i zapisane karty

w księdze wspomnień

Koniec miłości/ekfraza/

 Inez Baturo

miłość przebrzmiała

łzy

stężały w sople

mróz niszczyciel

stwardniałymi mackami

bierze szturmem

pokąsane serce

czułość

namiętność

tęsknota

zastygły w kryształy

lśniące srebrzyście

zdrętwiałe wargi

sławią

krainę pokrytą zmarzliną

nazywającą siebie duszą

Ta chwila

zamknęłam w objęciach 

jesienny mrok 

i zapach twojej skóry 

zroszonej i tak gorącej 

jak popołudnie na plaży 

okraszonej słońcem 

oddech miłości 

tętni w skroniach 

pieści i zniewala 

cień ciała 

chłonie zarys 

stęsknionych dłoni 

szeptów moich słuchasz 

księżyc marzyciel 

przegląda sie w oczach 

dotyka nabrzmiałych ust 

błądzi po policzkach

spacer w deszczu

spacer w deszczu
pies zlizuje krople
z twoich dłoni

Kochanie moje kochanie

kochanie
zamknęłam w cieple dłoni
zapach miłości
oddechem pieszczę
czułość westchnień i zapewnień
piękno uśmiechu
wchłonęłam w duszę

spójrz

już jesień
stroi się w barwy gorące
jak serca
śniące o namiętności

kochanie moje kochanie

chwyć nitkę
do labiryntu szczęścia
nim odfrunie wyschniętym liściem
szepcząc o przemijaniu


I miejsce w konkursie w grupie Poezja na facebooku

ranek w deszczu

ranek w deszczu
kot chwyta raz za razem
krople na szybie

Już cię nie ma

odszedłeś
grabiąc bezwstydnie ochłapy szczęścia
zapach miłości uniósł wiatr
echo kroków
utonęło w goryczy jutra
spokój umknął
cierpienie chłodem otuliło zmysły

szukam cię w marzeniach
błądzę w otchłani snów
tęsknota dręczy
puste dłonie szukają ciepła

i już tylko
most spowity mgłą
tak przyciąga nęci tak kusi
pragnę unieść ramiona
jak ptak
i pomknąć ku unicestwieniu
w pustkę w ukojenie

Sen o jesieni

wczoraj nim północ
posrebrzyła mi rzęsy

dziwny sen mi się przyśnił

jesień z szelestem
zanurzająca się
w falach mgły

klucz żurawi
szybujący z wiatrem
ku wzgórzom
w oranże i brązy przybranym

i anioł
w wieńcu z głogów
na włosach miękkich
jak nitki babiego lata

uśmiechnął się
obsypał złotem
podał dłoń
i odpłynęłam
z oczami pełnymi
wilgotnych kasztanów


Wiersz zajął I miejsce w konkursie w grupie Poezja na facebooku

Zatańczę walca z jesienną mgłą...

Popłynę z muzyką popłynę z tchnieniem
poranek do tańca zaprasza mnie śmiele
tańczą już topole pląsają kasztany
tańczy już klonu w mgłę osnuty cień

tańczą złote liście dojrzałe orzechy
czerwone korale fiolet wrzośców tulą
melodia jesieni tak senna tak cicha
muzyka poranka muzyka gra

nie tęsknię za zimy szeptem harfy chłodnym
nie dla mnie ogniste rytmy żaru lata
tylko jesień czar ma tylko jej muzyka
dla duszy mojej i serca wciąż gra


Wiersz- walc z warsztatów prowadzonych przez Grzegorza Trochimczuka na E- literatach...

Piękno jesieni

schwytana w aksamit ramion

porannych mgieł

omotana miękkością

otulona nostalgią

szukam w wyobraźni

myśli słów i zwrotów

zdolnych opisać

urok jesieni

oczarowana

gorącym lśnieniem barw

pragnę

pochwycić żółć i szkarłat liści

w kolebkę stulonych dłoni

i tak trwać i trwać w zachwycie

aż szept kropli deszczu

utuli mnie do snu

grzybobranie

grzybobranie
w koszyku przy drodze
zielone szyszki

Upojna jesień

miły mój spójrz 

spektakl na niebie 

śle zaproszenie 

z mocą sięgnij chmur 

wyłuskaj klucz dzikich gęsi 

żegnających ostatnie wonie lata 

schwyć ciepło słońca 

odbite od kryształu rosy 

uwięzionej w oranżu liści 

dotknij aksamitu mojej dłoni 

ujmij mocno 

pobiegniemy ku lasom szkarłatem naznaczonych 

upojeni miłością 

i jesienią 

a nimfy w mglistych szatach zatańczą z zachwytu

warsztaty na E-literaci

zbiór orzechów

zbiór orzechów
w koszu przy moim bucie
kulawy gołąb

wykopki

wykopki
w bruździe przy ścieżce
gniazdo myszy

grzybobranie

grzybobranie
kobiałka pod drzewem
pełna mrówek

szelest w liściach bzu

szelest w liściach bzu
rodzina sierpówek
wraca do gniazda

Droga do wsi

 Józef Szermentowski Droga do wsi

urzeczona mgnieniem dnia

krok za krokiem

podążam

drogą osnutą w marzenia

drzewa w szmaragdy zamotane

z poszumem nucą

pieśń powitania

miękko

niemal zmysłowo

to zagłębiam się

w tajemniczej jak szelest traw

krainie cieni i lśnień

to lekko niczym elf

umykam w światło

cel już blisko

szczęśliwa żegnam ostatni zakręt

i wyciągam dłonie

ku ciszy domostw

malowanych słońcem

Płomienna jesień

Orońsko zagrody- Józef Brandt

na pograniczu snu

z każdym oddechem

coraz głębiej i głębiej

zuchwale zanurzam dłonie

w srebrze sadzawki

pocałunek jesieni

chłodną falą

kaleczy mi palce

pokonana

z drżeniem

szukam iskierek ciepła

szybując ku słońcu

znajduję

miękkie kobierce migotliwego cienia

i gorące barwy

oranż i ochrę

pełzające niczym ogień

w gościnne progi wsi