Ja

nie lubię tłumu
jest jak monolit
oskarża gani ocenia
boję się
szyderstw uśmieszków
arogancji
czasem szybko rzucone słowa
nie lecą na wiatr
a ranią jak miecze
spojrzenia palą i kąsają
zamykam się w samotni
żyje ciszą bez zbędnych słów
myśli przekuwam w wiersze
i tylko czasem brak mi ciepła
i ramion które tulą

***

Gwiazdy odwróciły twarz
jesteś tuż obok i cię nie ma
nieobecny duchem cichy daleki
skradasz się jak kot
ciągle za plecami na granicy cienia
kąsasz
gdy próbuję wtargnąć
do twojego świata
przestałam się już skarżyć
samotność zabrała uczucia
i tylko czasem
myśli szukają drogi do przeszłości

niebo i piekło

odszedłeś
wściekły niedostępny
rzuciłeś moim sercem o bruk
rozpadło się
jestem w piekle
cierpienie tarmosi myśli
cisza skowyczy i nakłada pęta
miotam się złorzeczę
a jeszcze tak niedawno
byłam w niebie
otulona jednością
spełniona
zaczarowana rozkoszą i ciepłem
piekło i niebo krzyk i westchnienie
splecione ze sobą
jak bóstwa miłości
tak mi blisko do nich i tak daleko

***

wczoraj dostrzegłam w lustrze

 kobietę z bukietem astrów

miała moje oczy

i roziskrzone spojrzenie

nie chciała odejść

 dziś cieszę się jesienią

nim zima o ptasim obliczu

skuje wszystko lodem

i nadejdzie cisza

kocham pragnę

upajam się chwilą

i tylko lata mi czasem żal

ogień i lód

płonę spalam się 
nienasycona rozedrgana 
 tęsknota wibruje żarem 
pobudza wciąż i wciąż 
czekam na twoje dłonie ciało wargi 
to pokusa 
patrzysz na mnie 
skąd ten chłód 
skąd zimny błysk 
przekleństwo milczenia 
nie tak miało być 
i tylko naszych nocy mi żal 
i spełnienia wrzącego od uczuć 

tęs

wczoraj i jutro

jeszcze wczoraj

byłam  natchnieniem

czarem  zaklętym w kwiat

w szkarłatnej koronie

cudowną tajemnicą

i żarem łaknącym czułości

jutro  podam  dłonie

starej kobiecie

jak ona oblekę w chustę ramiona

zawiążę przyszłość w konwenanse

i będę trwać

parę kroków przed wiecznością

oczy i coś jeszcze

jeszcze wczoraj nie wiedziałam

jakie miłość smaki miewa

dziś gdy tylko cię ujrzałam

moje serce tknęło nieba

oczy smutne oczy piękne

uśmiech miły dłonie smukłe

moja dusza wszczęła alarm

tak się szybko zakochałam

jutro pójdę tam gdzie mieszkasz

by odnaleźć twoje ścieżki

może do mnie się uśmiechniesz

czule westchniesz podasz rękę

co mam zrobić z tym uczuciem

nie wiem czy spełnione będzie

jutro wszystko się okaże

może jestem w wielkim błędzie

bo uroda to nie wszystko

przecież liczy się charakter

nie wiem czy lubisz poezję

życie dało mi zagadkę

pierwsza miłość

pierwsza miłość

spadła mi na głowę

jak  wiosenny deszcz

czysta  i nieskalana

wypełniła istnienie

otuliła ciepłem i tęsknotą

pamiętam

ukradkowe spojrzenia

szepty niedopowiedzenia

dłoń w dłoni

i  peron pachnący smutkiem

 i serce malowane na szybie

a potem listy

czy wiesz że nadal je mam

tak jak te niezapominajki

czy twoje oczy też tak wyblakły

czy nadal mieszka w nich czułość

czy pamiętasz

jestem kobietą

jestem kobietą

zamkniętą w przestrzeni

pomiędzy młodością a wiecznością

jestem niewidzialna

brzemię lat usiadło mi na karku

i ciąży

czuję pożądam marzę

nie dałeś mi szansy

zwabiony słodyczą młodego łona

i tajemnicą

czy wrócisz

otulisz oddechem

czy przyciągnę cię

czarem wspomnień ciepłem

i wieczorami przy kominku

Ostatni bal

Krok za krokiem

leciutko na palcach

sunę miękko w korowodzie

dźwięki kokietują uszy

w twoich ramionach

rozbiegana nieuchwytna

stapiam się z rytmem ponad czasem

to frunę

to gnam na zatracenie

niespójne dłonie pieszczą powietrze

oddech tętni pasją i goni spojrzenie

myśli nie szukają sensu

i tylko mi żal

że to ostatni taniec

karty tarota

tajemnica ukryta w archetypach
droga do duszy na skróty
wczoraj jak w lustrze
ujrzałam przyszłość
olśnienie
fatamorgana spragnionego umysłu
dzisiaj trwam w krainie pachnącej ułudą
niczym Kasandra
i jak ona tęsknię za wiarą
niewtajemniczonych

serce z ametystu

serce z ametystu
lśni i fascynuje
tajemnicze
jak fioletowy płomień
trafiłam z nim do stwórcy
sięgnęłam duszy
uciszyłam tańczące myśli
w medytacji nieśpiesznie
odpływam w sen przynoszący ukojenie

figura anioła

figurka anioła

w biel splątana

czysta jak dusza dziecka

delikatna i krucha jak istnienie

wczoraj  ukoiła duszę

zagubioną potarganą przez wiatr

dziś wysłuchała otuliła ciepłem

jutro może doda życiu barw

figurka anioła

ile w niej  tajemnicy i magii

ten tylko pozna

kto uwierzy

krew z krwi

szykujesz się do snu
falujesz włosami białymi
jak nić pajęcza
a papierowe dłonie
nie czują ciepła
szept o przemijaniu
kąsa niczym rozszalały pies
truchleję
jesteśmy z tego samego drzewa
krew z krwi
pragnę cię miękko otulić uciszyć
upojona wspomnieniami
o pięknie
i tylko mój głos skalany prawdą
drży gdy sławię przyszłość 

Ty i ja

Ty i ja złączeni na mgnienie
w magicznym momencie
pomiędzy wczoraj a przyszłością
pragniemy
ciepła
nienasycona
otulam cię miękkością
płoniesz w żarze oddechu
nie kalam zmysłów myślą
tylko czuję
bardziej ciebie niż moje
niecierpliwe dłonie

Wspomniniena

zapomniane miejsca

wynurzają się ze wspomnień

łąka nad rzeką

kipiąca od kaczeńców

i bazie w zagajniku

park z falującymi zawilcami

i las z drażniącą wonią grzybów

pamiętam jeszcze potok

o wodzie tajemniczej i

pełnej migotliwych cieni

i pstrągi

wystawiające pyszczki zza kamieni

przeszłość nie wróci

dzisiejszy dzień przywołam kiedyś

i jeszcze nie wiem

czy uśmiechnę się czy zapłaczę

Wiosna

wczoraj dostrzegłam w słońcu
pierwsze oznaki wiosny
przebiśnieg uśmiechnięty
listek bardzo radosny

czekam jeszcze na bazie
puchate jak kaczuszki
fioletowe krokusy
dziecko weźmie w paluszki

wiosna wiosna radosna
kroczy przez pola łąki
trawę sieje las budzi
wnet pędy jak postronki

wróble szaleją w parku
kos po ogrodzie chodzi
jutro bocian przyleci
on nigdy nie zawodzi

wiosna zimę przegania
w przyrodzie ducha budzi
wlewa otuchę w serca
wszystkich zwierząt i ludzi

mój świat

mój świat odchodzi
znika za horyzontem
dzieciństwo pełne śmiechu
i młodość urzekająca
jak sen o raju
dojrzałość wsparta
na ramieniu czasu
stąpa cicho i ociężale
pełna melancholii

co szykuje przyszłość
dni otulone ciepłem
i odpoczynek przy kominku
czy rozpacz błądzącą
w zapomnieniu