przemykam w
ciszy
pod
parasolem nadziei
chłonąc
wilgoć
drzewa
odurzone nostalgią
wyciągają
nagie ramiona
ku kałużom
pogrążonym w smutku
jeszcze
jeden krok i jeszcze jeden
i szarość
zawieruszona we mgle
bierze mnie
w objęcia
mokre liście
z westchnieniem znieruchomiały
ptaki
zamilkły
zamknięta w chłodzie
czekam na pierwszy śnieg
wyczesałam mleczny puch
park we mgle pachnie deszczem
ławka pod klonem drzemie w ciszy
malowanych liści
na niej przycupnięty bezdomny kot
śledzi mnie wzrokiem czeka na mój ruch
na głos na zainteresowanie gest
jeszcze wczoraj pysznił się domem
miał puszysty kocyk miseczkę
może kogoś kochał może mościł się na kolanach
nadal patrzy a ja tonę w nefrytowych oczach
siadam obok na ławce
i biorę w objęcia mruczący skarb i jutrzejsze dni
pełne ciepła i miłości
ile takich ławek jeszcze spotkam
ile inni miną obojętnie
Dla babci
ku pamięci
babci Natalii Wilk
twoja alejka
wita mnie
łuną
zapach wosku
i chryzantem
fala cichych
wspomnień i deszcz chłodny
jak łzy
wszystko się
miesza
układam
wieniec z wrzosów
poprawiam
kwiaty
twoje słowa
jasne
spojrzenie i papierowe dłonie
splatają się
z teraźniejszością
splątane
myśli wciąż kaleczą smutkiem
jak długo
jeszcze
będę trwać
przy tobie
jak długo
nasłuchiwać będę
kroków w
głębi domu
jak długo
klucz żurawi
nad głową złote lśnienia
klon w słońcu
kto teraz tęskni skrycie
za srebrnym czarem szadzi
------
gęsi w szyku
ostatnie liście dębu
drżą na wietrze
czy wspominasz z nostalgią
letni poranek w lesie
------
żółć chryzantem
pierwszy przymrozek chłodzi
moje policzki
komu teraz potrzebna
ławka pod bzem w ogrodzie
blade słońce
nitki babiego lata
plącze wiatr
kto teraz oczekuje
upalnego poranka
-----
złotrudy liść
tonący w kałuży
szum deszczu
kto teraz chce planować
urlop nad Bałtykiem
------
szare niebo
zrudziałe marcinki
mokną w deszczu
kto teraz chce odpocząć
na piaszczystej plaży
mglisty poranek tętniący melancholią
wywabił mnie
z domu
jeszcze
jeden krok i jeszcze jeden
i las
natchniony ciszą
wyciąga po
mnie ramiona
brnę wśród
wilgotnych miękkich traw
chłonąc z
rozkoszą zapach grzybów roślin błota
promienie
złotowłosego słońca
wskazują mi
drogę
tu sosna
zachwyca orzeźwieniem
tam
majestatyczny dąb kusi szkarłatem i muzyką liści
tu wiewiórka
tam dzięcioł
tam świerk
sypie szyszkami
tam jeżyny
usiłują mnie zatrzymać
kosztuję
kilka owoców spragniona słodyczy
po chwili
oczarowana wszechobecnym pięknem
uśmiecham
się do siebie i wracam
zabierając z
sobą moc wrażeń
srebrne
nitki babiego lata
i parę
podgrzybków
Dotykam dnia przez krople deszczu
częstuje mnie
szkarłatem i oranżem liści
brzoza przy wiejskiej drodze już kapie złotem
marcinki i chryzantemy plamią rabatę
wczoraj wyczesałam ze zrudziałych traw
ostatnie orzechy
dziś może skłonię się ziemi
w podzięce za lśniące kasztany
jutro wepnę we włosy
gałązkę jarzębiny z lasu za sennymi łąkami
i rozsmakuję się dojrzałej jesieni
nim zapłakany listopad
zasnuje szyfonem mgieł
pola lasy ogrody i wieśniacze chaty
dobre słowo
dociera do
serca i otwiera je
jak
czarodziejski klucz
utula i
kołysze na otarcie łez
jest niczym
serdeczny uśmiech
posłaniec
miłości
niczym tkliwość
czuły gest
niczym
kojące ciepło ramion
każdy je
ceni każdy łaknie wchłania
lecz nie
każdy nim darzy
pamiętasz
gdy jeszcze pieściłeś mnie słowem
moc dobrego
słowa
i chwile po
pamiętasz
niebo o
barwie atramentu
utkane
złotymi lśnieniami
runęło mi na
głowę
wpatrzona w
srebrnolicy księżyc marzę
o magicznym
kałamarzu i piórze
i o znakach układających się w wiersze
jeszcze ci nie powiedziałam
jak szalona
jest moja miłość
jak tęsknie
za ciepłem zamkniętym w dłoniach
wzajemnością otulającą zziębnięte serce
jak wciąż
maluję wspólne chwile
natchnione
pieszczotą dotykiem
nie wiesz nic
o mojej samotności
o bólu
plączącym ścieżki pachnące jutrem
nie ma już
nadziei
zniknęła za
horyzontem
wraz z ciszą
pomiędzy nami
ty to wiesz
i ja to wiem
wczoraj
chwaliłam
młodość
biegałam
wciąż głodna wrażeń
z ogniem w oczach
karmiłam
emocje szaleństwem
pożądałam
tego co inni
dziś
rozkwitłam
pod dotykiem dojrzałości
podążam ze
spokojem w sercu
chwytając
chwile pachnące ciszą
słucham
siebie
a dusza moim
drogowskazem
jutro
nazwiesz
mnie seniorką
a ja zacznę
sunąć ku wieczności
bez planów
bez celów
zapatrzona w
to co duchowe
i we
wspomnienia tak barwne
jak kiedyś
życie
*** Ekfraza do obrazu Agnieszki Kuśmierczuk
zanurzona w błękicie
brodzę w ciszy wód
ścierając z tafli
odbicia kłaniających się drzew
szuwary malowane różem i fioletem
w półśnie chwalą nadciągająca noc
dzień jeszcze trwa
pyszne słońce
to zalewa złotem i oranżem horyzont
to figluje z falami mieni się lśni
oddycham pięknem
a spokój podaje mi dłonie
żegluję nieustannie
chwytając chwile
pachnące ulotnym marzeniem
chcę odkryć miłość w twoim sercu
jak drogocenną perłę
chcę zachłysnąć się wzajemnością
poczuć zachwyt spełnienia
i to poczucie bliskości
gdy dwie dusze skute w jeden monolit
szlochają rozpaczliwie
bo ciała oddalone od siebie
nie chcą żyć własnym życiem
w oceanie pragnień
ty i ja zgodnie splatamy momenty w jedność
podążając ku wieczności
nadchodzi
jesień pachnąca deszczem
otulona
smutnym
szarym welonem dusza
tęskni za
słońcem i lazurem nieba
alabastrowe
strzępki porannej mgły
lekkością
suną w dal
gładzę
miękką chustę otulającą mi ramiona
i cieszy
mnie ciepło rozgadanego pieca
astry i
marcinki tracą wdzięk
jeż zasnął w
stercie opadłych liści
efemeryczne
jasne momenty nie dodają energii
senne dni
tłumią w zalążku iskierki radości
i nasączają
myśli marzeniami o lecie
emocje nie
pomagają żyć
nostalgia
kłóci się z melancholią o miejsce w sercu
niecierpliwie
czekam na wiosnę
a smutek
trwa i buduje szańce
nie obrażaj
się
na swoje
stopy
są filarem
początkiem i
końcem
przygody drogą
do celu
kropla
przejrzystej wody
lśni na nich
jak łza za
minionym
nie obrażaj
się
na swoje
stopy
nawet gdy
zamiast tańca
zaczną
myśleć o pożegnaniu
nie
zaniedbuj
swoich warg
one
przyjmują
miłość i
pieszczotę
chwalą i
ganią
są jak
płatki róży
oczekujące w
zachwycie
na pocałunki
letniego słońca
nie
zaniedbuj swoich ust
otwórz się
na dobro
wtedy zanucą
w takt serca
dotykam myśli o tobie
na dnie
pokornego serca
sięgam
głębiej
i wypływa
zwątpienie
czasem
niemoc krzywda
ty ponoć nie
karzesz a doświadczasz
jak to jest
że czasem
chcę krzyczeć i złorzeczyć
zazdrościć
innym
łatwiejszej
drogi
tego że
stąpają po kwiatach
nie po
cierniach
czy pokusy
krzyż tu
oznaczają
ulgę i zbawienie
czy cuchną
otchłanią
jesień nadchodzi z oranżem i złotem
eleganckim
szkarłatem liści i fioletem wrzosów
senne
dżdżyste dni później
i smętne
falujące mgłą poranki tłumią wolę
emocje bombardują
myśli smutkiem
nasiąkam
nostalgią a melancholia
niestrudzenie
nęka duszę niechętnie zamotaną w szarość
efemeryczne
chwile radości nie przynoszą ukojenia
dni
pozbawione słońca tkają welon niemocy i tragizmu
nie pachną
szczęściem
i jak tu nie
tęsknić za wiosną
tamtej jesieni
winobluszcz
przy drzwiach
pachniał
miłością
zadrżałam
gdy zapukał do okna
to wtedy
skradłeś mi pierwszy pocałunek
kapiący
fioletem wrzos
był
świadkiem chwil intymności
a marcinki zazdrościły
błękitu
twoim oczom
pamiętam
lśniące kasztany
tulące się do stóp i wiewiórkę umykającą
rdzawą smugą
jaka będzie
ta jesień
rozmarzona
natchniona słodyczą godna wspomnień
czy pełna
smutku i rozterek
wymarzyłam
cię tamtej jesieni
gdy natura
grała ciepłymi barwami
a samotność plamiła
czernią karty pamiętnika
wtedy śniłam
odkryłam sentymentalne sekrety
wywlekałam z
zakamarków cichych myśli
brałam w
dłonie przytulałam
to co tkwiło
w duszy potrzeby tęsknoty
pisałam i
pisałam o tobie
o twoich włosach
pachnących
wiatrem z nad wrzosowiska
i o oczach o
barwie kasztanów z ciepłymi figlikami
i o tym co
we wnętrzu co przyciąga zniewala
opisywałam
wspólne wieczory
przy kominku
i spacery o mglistym
poranku
jak to jest
gdy marzenia się spełniają
czy to się spełni
czy
pozostanie w sercu i pamiętniku
w upojeniu zaparłam
się Boga
znalazłam
nicość cuchnącą otchłanią
serce zakute
w stal
kąsało
zamiast kochać
złość pokryła
sadzą wszystko co dobre
czułość
oddanie współczucie
pokaleczona
dusza trwała w cierpieniu
śniąc o
świetle
i tylko
czasem snuła opowieści
o krainie
łagodności i szeptem odmawiała modlitwę
zapragnęłam
wrócić marzyć czuć
odnaleźć
drogę do nieba
i stał się
cud
podążam nią
wabiona miłością
a Bóg już
wyciąga do mnie ramiona
na firmamencie
bezszelestnej nocy
zawisła
chwila
brzemienna w
rozkosz
rozpływamy
się niespiesznie
moment po
momencie bez zbędnych słów
oddycham tobą
rozedrgana
spijam jęki
z kącika
głodnych nabrzmiałych warg
oddech parzy
wczepiam się
we włosy pachnące ekstazą
spazm i
odpływam w drżenie bez końca
za chwilę w
ciszy
zapłoniemy od
nowa
za chwilę
warto
istnieniem raz mruczeć słodko
raz syczeć
wściekłością tygrysa prychać
i spadać
miękko na cztery łapy
gdy upadek
tchnie trwogą
warto się
skradać cichcem
jak
koszmarny sen
tkwienie
przy mysiej dziurze
nieruchomo
na wzór statuy wykutej w kamieniu
też nie
zachęca
chyba
pozostanę sobą
ludzka skóra
tak niedoskonała ma zalety
choć nie
jest miękka jak futro kota
