czy zawsze

ścigam myślą

chwile otulone miłością

gdy namiętność tłumiła wolę

gdy pieściłeś słowem

subtelnością warg dotykiem

czy to już przeszłość

czy rozstanie czai się w mroku

szydząc z wczoraj

powiedz czy jeszcze kiedyś

wspomnisz o kochaniu

ubarwisz poranki czułością

dodasz smaku nocom

czy zawsze będę tęsknić

i gonić to co błądzi we wspomnieniach

życie i ty

trwasz i smakujesz

barwy zapachy myśli – żyjesz

wczoraj i dziś

kipisz uczuciami o zmierzchu

dostrzegam to co minęło

odmierzam dni między przeszłością a jutrem

jak krople deszczu

momenty kładę na szalę dumam

ty miód i ogień

zmienna i nieskalana

pachniesz tajemnicą wszechświata

i czegoś jeszcze

czyżby miłości

czuję

dusze wtuliły się w siebie

łąka

Chodź

pójdziemy na łąkę

chcę poczuć świeżość trawy

i czar samotnej brzozy

snującej opowieści

serce rwie się do fioletowych dzwonków

i wdzięcznych stokrotek

a może znajdziemy maki kapiące szkarłatem

zioła tak pachną

może spotkamy rącze sarny

a może bażanty prowadzące młode

posłuchamy muzyki świerszczy

i szmeru strumienia

wplotę we włosy rumianki

niech wiatr z nimi pofigluje

chodź

nim słońce prześle ostatni uśmiech

wiosna

dotykam dnia

przez słoneczne lśnienia

jeszcze wczoraj szare łąki

szelestami i nostalgią

przypominały o jesieni

dziś już wybuchają zielenią

w ogrodach to i owo

budzi się do życia

pierwsze przebiśniegi czarują bielą

później krokusy szturmują rabatki

czekam na wonne bzy

kaliny i różaneczniki

one tak pięknie rozsiewają uśmiechy

ptaki jakby oszalały

koty śnią o miłości

już wiosna

kwiecień 2020

jeszcze wczoraj

nie wiedziałam jak kruche jest życie

nie ceniłam go

nie dbałam

dziś drżę walczę z myślami

strach

chwyta w objęcia teraźniejszość

obleka kirem jutro

jak tysiące miliony marzę

o końcu koszmaru

wzywam Boga

boję się zasnąć

co przyniesie kolejny dzień

wybawienie czy cierpienie

a może apokalipsę