***

rozjarzyła się jesień

gorącymi barwami

rozpyliła zapachy grzybów i jabłek

zewsząd wypełza wilgoć

chłód naznacza dłonie

dusza w objęciach nostalgii         

emanuje smutkiem

natura zasypia

jesienna nostalgia

poranek otulony mgłą

wilgoć wdziera się przez okno

sennie tak jakoś markotnie

mokry pies

tuli się do moich stóp

szuka ciepła przy kominku

znękana dusza już nie śpiewa nie tęskni za słońcem

zbieram myśli

ciężko mi to przychodzi

rozbiegają się po katach

jak spłoszone myszy

chowają w zakamarkach umysłu

nie chcą wypłynąć na powierzchnię

po co

i tak utoną w posępnym oceanie smutku

nostalgia objęła w posiadanie serce

a ono łka

bezradne i ciche

jesienny poranek nad jeziorem

zanurzam się w ciszy

tylko głos perkoza jeszcze wibruje

wiatr tarmosi brunatne trawy

mgła faluje miękko

to czepia się szuwarów to tuli do stóp

jezioro falując szarością przeciera oczy

liście w odcieniach złota żeglują leniwie

krok za krokiem nasiąkam wilgocią

i nostalgią

przeczucie

nie chce być wieszczką

nie chcę widzieć tego co zakryte

niestety

przeczucia atakują myśli

wplatają lęk w teraźniejszość

tłumią wolę

dlaczego nie widzę tego co dobre

czemu nie chwytam jasnych momentów

nie pielęgnuję domysłów

rodzących skrzydła

tylko mrok truchła i strach

wszechobecny strach

otulający czarną peleryną duszę

i skuwający lodem serce

Łzy

smutek oplątany goryczą

dotknął serca

łzy zwisły delikatnością na rzęsach

ile trzeba szczęścia i radości

by wyschły

jak rosa pod dotykiem słońca

tryptyk jesień

wrzesień

nadchodzi

z dłońmi pełnymi kasztanów

z nawłociami i jarzębiną

 dni jeszcze ciepłe

cieszą ptaki figlujące wśród liści

ostatnie floksy pławią się w słońcu

poranne mgły ścielą się po ziemi

to falują wdzięcznie

to czepiają się strojnych dalii

i owocujących leszczyn

październik

wita chłodnymi nocami

i koszem borowików

winobluszcz tarmoszony przez wiatr

tańczy w szkarłatnej sukience

wątłe słońce pieści marcinki

sad  szykuje się do snu

drzemie złotowłosa brzoza

a warzywnik otulony ciszą

z westchnieniem wspomina lato

Listopad

las pachnący deszczem i nostalgią

odpoczywa ze spokojem w sercu

poszarzałe łąki żegnają brunatne trawy

potargane przez wiatr

klucze dzikich gęsi

zamykają niebo

jeszcze jeden dzień i jeszcze jeden

a biały kobierzec  zmrozi

ostatnie enklawy ciepła i moją duszę

dotyk miłości

Dotknęła nas miłość

otuliła ciepłem

szeptałeś uwielbiam

pieszczoty spadały na ciało

jak rozżarzone krople

drżałam

piersi

czekały na dotyk

namiętność rozchylała usta

barwiła policzki

mówiłeś że kochasz

i przestałeś

Przemijanie akrostych

po bujnej czarownej młodości

radości i uczuciach wrzących niespokojnych

zawitała dojrzałość jeszcze nie odkryta

emocje przycichły już nie szaleją

mogę trwać zatopiona w szczęściu i spełnieniu

ile  jeszcze czasu minie nim

jesień powita zimę pełną goryczy

a dusza pomyśli o wieczności

nie obawiam się jej

i nie czekam na nią

echo życia jeszcze nie wybrzmiało

nasze jesienie

odpływają lata

znikają za horyzontem

te szczęśliwe miłością malowane

i te gorsze wypełnione zgryzotą po brzegi

pamiętasz tamtą jesień

gdy po raz pierwszy powiedziałeś że kochasz

i tamtą gdy słowa miłości  przeplatały się z łzami

wspominasz mgliste poranki pachnące świeżym pieczywem

i wieczory przy kominku gdy dłoń w dłoni dotykały duszy

ja pamiętam bukiet marcinków

ten pierwszy

i pierwszy siwy włos

myślałam że to babie lato znaczy ci skronie

kolejna jesień zapala liście

jaka będzie dla nas

szczęściem bramowana

czy smutkiem kąsającym serce

łza

zalśniła diamentem

spłynęła jak wartki potok

potrzeba było tylko chwili

by dotknęła duszy

tamy runęły

i już nic nie jest jak dawniej

jesienie

nadeszła jesień

drzewa rozkwitłe złotem i oranżem

snują opowieści

wiatr ciska mi w twarz to co było

chwile nabrzmiałe radością i te smutne

wspomnienia wirują wokół

jak liście swawolące z wiatrem

to kąsają goryczą to pieszczą

tyle ich już było

odchodzę powoli

kraina bez powrotu wabi światłem

gdzie kolejna jesień mnie zastanie

tu czy tam

październik

kroczy z bukietem liści

i podgrzybkami

słońce natchnione oranżem

ścieli się u stóp

las wzdycha w ciszy

przytulając  do serca strzępki mgły

jeszcze wczoraj wróble szalały

dziś napełniają brzuszki

i z trwogą oczekują chłodu

stęsknione za latem ogrody

zasypiają spokojnie

i natura powoli zasypia

wsłuchana w kroki odległej zimy

Jak nazwać

jak nazwać to co było

pomiędzy wczoraj a dzisiaj

te słowa niewypowiedziane

co nie dźwięczą a doświadczają ciszą

to co zakrada się do serca

co burzy mury wzniesione przez obojętność

ale czego nie widać

czego pochwycić nie sposób

to że wciąż tkwisz przy mnie a od dawna cię nie ma

i że gubię się w tajemnicach choć rozumiem wszystko

zapachy jesieni

rozkwitła jesień oranżem i złotem

rozsiewa zapach żywicznych lasów liści i grzybów

przycupniętych w mchu

nęci wonią wrzosowisk wilgotnych łąk i ugorów

gdzie czaruje nawłoć a trawy kłaniają się blademu słońcu

zaprasza do sadu

kuszącym aromatem jabłek

i ostatnich śliwek lśniących po deszczu

czasem wiatr przynosi zapach pól

i ciężkiej gleby tęskniącej za latem i urodzajem