letnia burza

odległy pomruk

aniołowie się gniewają

świat zamarł

wróble zastygły w gnieździe

jeszcze tylko głos wilgi  wibruje

i jaskółki spadają wciąż niżej i niżej

wzrokiem śledzę ostatnie pszczoły kłębiące się przy ulu

zaduch zabiera oddech

już za moment iskry strzelają w przestworzach

i pierwsze krople bębnią

w dachy

wpisują rytm w liście i pąsowe płatki dalii

zaspany kot umyka z werandy

a ja za nim

niosącą z sobą zapach mokrej trawy

i rześkie powietrze pieszczące płuca

spragnione wytchnienia